...and remember more than I have seen (Benjamin Disraeli).
8 Maanden reizen zijn voorbij, vanmiddag vliegen we weer terug naar Nederland. Na 20 vluchten, 18 landen, 12 hoofdsteden, 234 nachten, 300 keer uit eten, vele, vele busuren en 42 verhalen op de site zit het er nu echt op. De reis heeft al onze verwachtingen overtroffen. Dit is ons laatste verhaal over de laatste week in Ecuador.

Op zondag 25 april hebben we nog een dag heerlijk genoten van de zon en het strand van Puerto Lopez. Helemaal niets gedaan, nu het nog kan.

De volgende dag hadden we een tour gepland met Winston Churchill om lekker te gaan vissen, snorkelen en zwemmen. Er bleken nog 5 andere mensen mee te gaan met de tour. Om een uur of 10.00 vertrokken we met een houten vissersboot. Vrij snel kwamen we de hier overbekende Blue Footed Booby tegen, eigenaardige vogels met felblauwe voeten die ook op de Galapagos eilanden voorkomen. Na een stuk varen kwamen we bij een visplek aan en gooiden we de lijnen uit. Vrij snel hadden twee van onze mede-passagiers al beet en haalden er prachtig gekleurde vissen uit. Deze vissen zouden uiteindelijk als Ceviche (rauwe vis aangemaakt met limoen, ui, paprika en tomaat) eindigen, onze lunch dus. Verser kan niet! Andere passagiers vingen Morenen en allerhande andere vissen die niet geschikt waren om te eten. Wij vingen echter bot. Na een tijdje gevist te hebben voeren we door naar een plek om te zwemmen en snorkelen. Helaas viel daar niet veel te zien, mede door het troebele water. Ondertussen bereidden de stuurman en de gids onze lunch, die we daarna op de boot heerlijk opaten. Na de lunch nogmaals naar een andere plek gevaren om te snorkelen. Hier was veel meer te zien, schollen tropische vissen kwamen voorbij zwemmen. Terug aan boord was het mooi geweest en voeren we terug naar het strand van Puerto Lopez. Al met al was het een leuke trip, ondanks dat Tom halverwege misselijk werd van de sterke deining. ´s Middags besloten we eerst buskaartjes voor de volgende dag te kopen, de laatste busrit die we zouden maken. Onze rit met Reina del Camino zou om 8.00 uur vertrekken om 11 uur later, via Jipijapa (spreek uit als hippiehappa) aan te komen in Quito.

Dinsdagochtend stonden we vroeg op om te ontbijten, uit te checken en de bus van 8.00 uur te halen. We hadden zowaar redelijk wat beenruimte in de bus, maar de beloofde airco ontbrak helaas. Direct na vertrek werd duidelijk dat de chauffeur er een vlotte rijstijl op nahield, wat hier wel vaker voorkomt. Toen hij voor de zoveelste keer met grote snelheid over een verkeersdrempel reed kwam er een kwade Ecuadoriaanse dame hem de waarheid vertellen. Daarna reed hij gelukkig een stuk beschaafder, voor Ecuadoriaanse begrippen dan. Gedurende de busrit werden we talloze malen gestoord en verveeld door mensen die voor in de bus gingen staan en een heel verhaal kwamen afsteken over hun ziektes, ongelukken of gewoon om vitamines, Ginseng en andere onzin te verkopen. Een man maakte het wel heel bont door gedurende zijn pleidooi over zijn gezondheid aan de hele bus uitgebreid zijn halfgevulde katheterzak te laten zien om zijn verhaal kracht bij te zetten! Onsmakelijk. De busrit verliep verder zoals gebruikelijk met overal stoppen om mensen in en uit te laten stappen, te eten en naar het toilet te gaan. Uiteindelijk kwamen we na een rit van 12 uur om 20.00 uur aan op de busterminal van Quito. Helaas ligt die terminal een stuk buiten het centrum, dus er stond ons nog een taxirit van 30 minuten te wachten voordat we eindelijk bij ons hotel aankwamen. Ons Hostal Quito Cultural bleek op een uitstekende locatie midden in het oude centrum van Quito te liggen. De kamer was ook netjes en schoon dus we konden lekker gaan eten en daarna bijkomen van de reis.

Op 28 april besloten we rond te lopen door het oude centrum en de plaatselijke Mercado Central te verkennen. In Quito regent het weer veel, het lijkt permanent bewolkt te zijn, dus we konden alvast wennen aan het Nederlandse klimaat. `s Middags zijn we naar de grootste kerk van Quito gelopen, de Basilica del Voto Nacional. Dit is een prachtige kerk met een dubbele toren. Het interieur bleek echter zeer somber en kaal te zijn. Het leek wel een protestantse kerk of een geval van geldnood. Verder hebben we nog op internet gezeten en gelezen op de kamer.

Onze laatste hele dag in Quito was aangebroken. We hebben de dag besteed aan een wandeling naar het nieuwe centrum van Quito, waar niet veel te beleven bleek te zijn. Ook zijn we naar Parque Itchimbia gegaan, dat bovenop een heuvel ligt met panoramisch uitzicht over de hele stad. Helaas was het wederom bewolkt en konden we maar een beperkt deel van de stad zien. Het is echter leuker om in het oude centrum te zijn, dus `s middags hebben we daar onze tijd besteed. Vrij laat kwamen we erachter dat de luchthaven van Quito een vertrekbelasting heft van USD 40 per persoon, zo hoog hebben we het nog niet meegemaakt. Omdat we absoluut geen zin meer hadden om voor de zoveelste keer te pinnen hebben we de laatste dag extra zuinig met ons geld gedaan. In plaats van uit eten te gaan op de laatste avond zaten we op de hotelkamer broodjes tonijn te eten. Maar na 300 keer uit eten is dat ook wel weer eens lekker.

Vandaag, 30 april, is de dag van ons vertrek. We hebben onze spullen uitgezocht, veel kleren weggegooid en de tassen ingepakt. Straks gaan we nog een keer Chinees eten bij een lokale Chifa en dan vertrekken we naar de luchthaven en is het echt voorbij...

Tot slot willen we iedereen die onze verhalen met zoveel enthousiasme heeft gelezen en becommentarieerd heel erg bedanken! De vele mails, telefoontjes, smsjes en krabbels en kerstkado's hebben we zeer gewaardeerd. Dankzij gulle giften van Emmie, Edwin en Lisette hebben we in totaal 600 foto's kunnen plaatsen en hebben jullie op die manier een beeld gekregen van alle moois wat wij hebben gezien. We zullen het reizen en alles wat daarbij komt kijken missen, maar het is nu tijd om naar huis te gaan. We kijken er naar uit jullie allemaal weer te zien!