Onze laatste hele dag in Cuzco lekker ontspannen, uitgeslapen, film gekeken en een beetje rondgelopen in de stad. Bijkomen van de trek dus. De volgende dag vertrok ons vliegtuig om 11.15 uur richting Lima. Na een korte vlucht van 80 minuten, die ons 22 uur in de bus bespaarde, kwamen we aan in Lima. Wat een enorme stad, er wonen meer dan 7 miljoen mensen! Vanwege de onveiligheid van Lima (althans, volgens locals en de Lonely Planet) hadden we besloten een pick-up vanuit het hostel te regelen. Deze nam geen enkel risico met onze veiligheid, we kregen zelfs vantevoren per mail een wachtwoord(!) die de chauffeur ons moest vertellen voordat we met hem mee mochten gaan. Bij de uitgang stond die man ook nog met een groot bord met onze namen én de naam van het hostel klaar, voor de zekerheid. Wij moesten ons best doen niet in de lach te schieten om deze situatie. Tom hoopte even dat het wachtwoord ´Ken sent me´ zou zijn, maar helaas was het gewoon ´Winter´. Het systeem bleek goed te werken en we kwamen na 30 minuten veilig aan bij Hostel Kusillus. Die middag nog naar een plaatselijk winkelcentrum gelopen, Larcomar, dat in de rotsen is gebouwd en uitzicht heeft over de zee. Heel erg mooi, maar ook heel erg duur. Meer dan een ijsje hebben we daar dus niet gekocht. Daarna besloten we vlakbij het hostel naar de kapper te gaan. We vonden een kapster die een beetje Engels sprak omdat de eigenaresse een Nederlandse man bleek te hebben (uit Roelofarendsveen). Het werd al snel heel gezellig met allerlei andere dames die van alles en nog wat van ons wilden weten. Hilariteit brak uit toen bleek dat wij al bijna 8 jaar samen zijn en nog steeds niet getrouwd zijn, HELLOOO!!! Yvonne lachte mee, Tom met kiespijn. Gelukkig bleken de dames ook nog goed te kunnen knippen, we kunnen er dus weer even tegenaan. De rest van de dag ontspannen en TV gekeken.

We hadden nog een hele dag in Lima voordat we zouden vertrekken naar ons laatste land, Equador. Die dag hebben we besteed aan het bekijken van de wijk waar ons hostel lag, Miraflores. De archeologische plek die we wilden bezoeken, Huaca Pucllana, bleek helaas gesloten te zijn op dinsdagen. Hmmm. Dan maar van het weer genoten, over markten gestruind en langs de kust gelopen. Het was sinds lange tijd weer eens echt lekker weer. ´s Avonds lekker gegeten in ons hostel en gelezen.

Op 7 april was het tijd om Peru te verlaten en naar Quito te vliegen. Onze vlucht zou om 12.50 uur vertrekken, dus we waren rond 10.30 uur op de luchthaven. We wilden nog snel even wat kopen op de luchthaven met onze laatste Nuevo Soles. Het briefje van 50 waarmee we wilden betalen werd echter door de verkoopster geweigerd omdat het watermerk niet goed te zien was. Naast het winkeltje zat een wisselkantoor, dus daar hebben we gevraagd of we het briefje konden wisselen. De vrouw keek met een vergrootglas naar ons briefje en zei dat het gewoon in orde was. Wij weer terug naar de eerste vrouw, maar die geloofde ons niet en zelfs toen ze verhaal ging halen bij het wisselkantoor was ze niet overtuigd. Wij moesten hoe langer hoe meer moeite doen ons in te houden, en probeerden uit alle macht beleefd te blijven. Uiteindelijk heeft Yvonne bij een ander loket het briefje kunnen wisselen en was de vrouw tevreden. Wat een gedoe! De vlucht verliep gelukkig verder prima en om 15.05 uur kwamen we aan in Quito. Daar namen we snel een taxi naar ons hostel L´Auberge Inn. Onderweg brak de hemel open, wat een regen. Binnen een mum van tijd stonden de wegen in de kleine straatjes blank en stroomde een rivier van regenwater naar het laagste punt van de stad. Toen we eenmaal bij ons hostel aankwamen was het gelukkig droog. Die dag niet veel meer gedaan dan wat water kopen en eten bij het hostel.

De volgende dag gingen we het oude centrum verkennen. Het was vanaf ons hostel zo´n 15 minuten lopen. Daar hebben we ontbeten en toen zijn we naar het grootste plein, Plaza Grande gelopen. We hebben het museum bij de cathedraal bekeken met schilderijen van alle kardinalen die daar gezeteld hebben sinds de 16^e eeuw en wat relikwien van lokale martelaren. Verder vooral rondgelopen over smalle straatjes en mooie pleinen. Een ander museum wat we wilden bekijken was gesloten... ´s Middags hebben we het klooster van Santa Catalina bezocht. Het klooster wordt nu nog bewoond door 20 nonnen die 23 uur per dag op hun kamer doorbrengen en 1 uur hebben om in de tuin met elkaar te praten of tv te kijken. Sinds 2005 kan een deel van het klooster bezocht worden, zonder de nonnen te zien uiteraard. Een gids leidde ons langs een grote hoeveelheid religieuze schilderijen met bloederige taferelen, zoals witte lammetjes die uit een rivier van Jezus´ bloed drinken. Beetje luguber allemaal. Wel een mooi klooster met krakende vloeren en mooie hoge plafonds. We mochten nog in de klokkentoren staan die via een smal trappetje te bereiken was. Daar stonden we dan met de kerkklok tegen onze oren aan (als ze maar niet gaan luiden...). Al met al een mooie ervaring. Door een draaideur bij de ingang verkochten de nonnen nog zelfgemaakte spulletjes. Je kon ze door de speciale deuren niet zien, maar wel horen en je moest je geld in de deur leggen. Grappig!

De volgende dag besloten we het nieuwe centrum te gaan bekijken. Na nog geen 5 minuten lopen gebaarde een man opeens dat er iets op onze tas en kleding zat. We zagen dat we bespoten waren met iets dat op mosterd leek (en zo rook) en begrepen dat dit een van de manieren is om toeristen te beroven. Wanneer je druk bezig bent met het afvegen van je kleren, pakt iemand je tas en rent weg. Wij namen de ´hulp´ van deze man niet aan en liepen direct terug naar ons hostel. Helaas gaan de vlekken niet uit Yvonne´s kleding, dus hoewel we niet beroofd zijn, zijn we wel gedupeerd (waar is slachtofferhulp als je ze nodig hebt?). Na een nieuwe set kleding aangetrokken te hebben ondernamen wij een nieuwe poging om het centrum te bekijken. Hevig om ons heen kijkend voor mannen met mosterflesjes in hun mouw, bereikten wij veilig het Museo del Banco Central. Ondanks de naam is het geen geldmuseum, maar een museum over de geschiedenis van Ecuador en de volkeren die er woonden. Er waren maar twee delen open wegens restauratie, het archeologische en het koloniale kunstgedeelte. Vooral de eerste was interessant. Verder hebben we door de New Town gelopen en zijn we op zoek gegaan naar een aanbieder van tours naar Mitad del Mundo. Die bestonden wel, maar waren 25 dollar per persoon, exclusief entree tot het park. Als we zelf met de bus zouden gaan zou dat ons welgeteld 80 dollarcent per persoon kosten. De keuze was snel gemaakt. ´s Avonds hebben we heerlijk gegeten in de Zwitserse Bistro die onder het hostel lag.

Op 10 april zijn we met de bus naar Mitad del Mundo (de evenaar) gegaan. Het was een rit van bij elkaar anderhalf uur, met 1 overstap. We kwamen er om half 12 aan en het bleek een heel park te zijn met restaurants, souvenirwinkels en een soort monument wat precies op de evenaar zou staan. Wel grappig, maar uiteindelijk gaat het meer om het idee dan dat het nou zo´n leuk park is. Nog een nabijgelegen museum bezocht waar je zou moeten kunnen zien dat een ei op een naald balanceert en dat het water recht het putje instroomt. We hebben hier niet al te veel tijd besteed. Bij terugkomst in Quito alleen nog even onze 4^e volle geheugenkaart van het fototoestel op een USB stick gezet.

De dag erna vertrokken we met de bus van Quito naar Tena, een rit van 5 uur. Eerst moesten we een half uur met de taxi naar het gloednieuwe busstation in het zuiden van de stad. Daar werden we half aangevallen door concurrende maatschappijen die ons naar hun loket sleurden. Uiteindelijk gelukt om een kaartje te krijgen en de rit verliep ogenschijnlijk soepel. Om 15.30 uur kwamen we in Tena aan en werden we gelijk aangesproken door een man die ons een jungletour wilde verkopen. We hadden nog niet veel zin om iets te boeken dus gingen we naar ons hostel Limoncocha. Daar aangekomen pakten we onze tas uit en wat bleek: onze fotocamera was gestolen! Eerst konden we het niet geloven omdat Tom zijn rugzak bij zijn voeten had staan in de bus en er toch onmogelijk iets uitgehaald kon worden zonder dat hij dat gemerkt had. Maar het was echt waar. Van de hosteleigenaar hoorden we dat dit veel voorkomt: iemand gaat in de bus achter je zitten en onder de stoelen door haalt hij spullen uit je tas. Bij de eerstvolgende stop stapt hij uit en zijn je spullen weg. Het ergste is nog dat onze foto´s van Machu Picchu op het geheugenkaartje in de camera stonden. Die zijn voor ons onvervangbaar. Je kunt wel stellen dat we flink BALEN! En dat is nogal een understatement. Omdat het zondag was konden we niet meteen naar de politie, dat zou de volgende dag moeten. Mede dankzij het mosterdincident dreigen wij een negatieve indruk van Ecuador te krijgen...

Vandaag na het ontbijt gingen wij op weg naar het politiebureau. Onderweg kwamen we de man tegen die ons bij het busstation had aangesproken over jungletours. Wij zeiden dat we eerst naar het politiebureau zouden gaan en hij bood direct aan om met ons mee te gaan, want hij had vrienden bij de politie. En inderdaad, mede door zijn vertaalwerk en het feit dat wij met Google Translate de omstandigheden in het Spaans hadden vertaald, duurde het maar een uur totdat we met een politierapport naar buiten liepen. We verwachten niet dat ons toestel teruggevonden gaat worden maar in ieder geval hebben we een aangifterapport voor onze verzekering. Hierna gingen we met de man mee naar zijn boekingskantoor ´Grutas de Gabriel´ om de jungletours te bekijken (je moet toch wat na al die hulp). Hij bleek leuke tochten te hebben (en twee enorme boa´s in zijn kantoor) en dus besloten we een 3-daagse jungletour te boeken. De tour start morgen, we hebben er zin in.