In de middag van 16 maart gingen we met de nachttrein van Oruro naar Tupiza, een plaatsje in het zuidwesten van Bolivia, waar vandaan onze 4-daagse tour zou vertrekken. We hadden kaartjes voor de eerste klasse geboekt en dat viel gelukkig ook niet tegen. We hadden best veel beenruimte, de stoelleuningen konden een stuk achteruit en er was zelfs een dinerwagon, waar we tussen 18.00 en 18.30 uur konden gaan eten. Verder was er een grote TV waarop films en een soort Canadese versie van bananensplit getoond werden. Best leuk allemaal. Na een lange maar voorspoedige rit kwamen we om 4.00 uur ´s ochtends aan in Tupiza. We hadden al een hotelkamer gereserveerd bij Hotel La Torre, dus daar liepen we meteen naartoe. Ondanks dat we aangegeven hadden dat we om 4.00 uur aan zouden komen was het donker in het hotel. Er was ook geen bel of zoiets te bekennen, dus we konden ook niet binnen wachten. Er restte ons niets anders dan buiten op de stoep te wachten totdat het hotel open zou gaan, gelukkig was het niet echt koud. Om 6.15 uur kwam er eindelijk iemand aan de deur die ons binnenliet. Die man vroeg ons om even tot 7.00 uur te wachten, wij namen aan dat we daarna onze kamer op konden. Echter, om 7.15 uur was er nog niets gebeurd en was die man ook nergens meer te bekennen. Om 8.00 uur kwam er eindelijk een vrouw die Engels sprak en zei dat we ons pas om 10.00 uur hadden verwacht, maar dat onze kamer over 20 minuten klaar zou zijn. Inmiddels waren we gaar van 12 uur in de trein en 4 uur wachten, maar we hadden geen andere optie. Natuurlijk duurde het geen 20 minuten, na nog een paar keer vragen konden we pas om 9.00 uur de kamer op! Eindelijk even op bed liggen en chillen na zo lang wachten. Daarna vrij snel naar het kantoor van Tupiza Tours gegaan voor een uitleg over onze tour en om deze te betalen. We zouden met nog 2 anderen in de jeep zitten. Om te betalen moesten we met onze credit card en een paspoort naar een bank, dat ging gelukkig goed. De rest van de middag uitgerust, het plaatsje bekeken en op tijd gaan slapen om de volgende dag om 9.00 uur te kunnen vertrekken met onze tour.

De volgende dag meldden wij ons om 9.00 uur bij het kantoor van Tupiza Tours, waar al 4 jeeps klaarstonden voor vertrek. Onze tassen konden direct op de imperiaal van de jeep gebonden worden en na een paar minuten wachten kwamen ook onze 2 mede-reizigers, de Canadese Caroline en Katherine aan. We maakten snel kennis met de driver Alfredo en de kokkin Marleny en stapten toen in onze jeep en vertrokken. De eerste dag stonden Quebrada de Palala en El Sillar (ook wel Valley of the Moon genoemd) op het programma. Vrij snel nadat we Tupiza uit waren kwamen we al bij Quebrada de Palala aan, een aantal rode rotsformaties, het was kleiner dan verwacht maar wel mooi. We stopten daar overigens niet omdat we nog vrij lang moesten rijden die dag. Na een uurtje rijden had een van de andere jeeps uit onze colonne een lekke band en dus stopten wij om te helpen (Alfredo hielp en wij strekten onze benen). Dat begon goed, dachten wij. Maar gelukkig bleek het in 10 minuten geregeld en hebben we verder geen pech meer met onze of andere jeeps gehad. Vrij snel hierna kwamen we aan bij El Sillar, een groot gebied vol met ongelooflijk mooi uitgesleten pieken en dalen. Een aantal hellingen leek wel bedekt met uitgesleten rotspunten alsof het naalden waren. Heel bijzonder om te zien. Onderweg kwamen we verder het ene naa het andere vergezicht tegen en gedurende de hele tour waren er overal om je heen bergen te zien, die door de aanwezigheid van allerlei mineralen en ertsen ook nog eens prachtig gekleurd waren. Onderweg in een uitgestrekt veld, met bergen rondom, dat vol stond met Lama´s lekker geluncht. Die middag door een waanzinnig mooi gebied gereden, een paar stoffige bergdorpjes bekeken. Rond een uur of 16.00 kwamen we aan bij ons eerste overnachtingsadres, een paar slaapzalen in het dorpje San Antonio de Lipez. We reden eigenlijk continue in de bergen, ons overnachtingsadres lag namelijk al op zo´n 4.200 meter hoogte. Geen douches in ons verblijf aanwezig helaas maar in de kou van de middag en avond zou je waarschijnlijk toch geen (koude) douche willen nemen. Die avond elkaar wat beter leren kennen, heerlijk gegeten en vroeg naar bed gegaan, want we moesten om 4.45 uur op de volgende dag.

Na een redelijke nacht (wat wil je op een betonnen bed?) zaten wij aan het ontbijt en vertrokken we voor een nieuwe dag vol mooie uitzichten. We kwamen eerst langs het spookstadje San Antonio, wat er in het donker wel een beetje griezilig uitzag. Het was nog best groot, maar volledig verlaten en vervallen. Hierna gingen we naar een spiegelend meer met flamingo´s waar we mooie foto´s konden maken. Na een waanzinnig mooie rit door een woestijn-achtig landschap vol bergen, riviertjes en slechte wegen kwamen we rond het middaguur aan bij Quetena, waar de beroemde Hot Springs van Chalviri liggen. Hier hebben we een tijdje met onze voeten in het heerlijk warme water gebungeld terwijl we van het uitzicht genoten. Daarna wederom een lekkere lunch en toen opweg naar Laguna Verde, dat aan de voet van de vulkaan Licancabur ligt. Het meer is felgroen gekleurd door de aanwezige mineralen. Met name tegen de achtergrond van de vulkaan is dit een spectaculair gezicht. Die middag reden we op het hoogstgelegen punt van onze tour, 5.000 meter boven zeeniveau. Dat is even wat anders dan Nederland. Na Laguna Verde reden we door Desert de Dali naar de geisers en thermische poelen van Sol de Manana. Hier hebben we een tijdje langs en tussendoor gelopen, er waren namelijk geen hekken geplaatst. Je kon dus tot aan de rand van een thermische poel en spuigat komen. De geur was gelukkig wat minder doordringend dan in Nieuw-Zeeland, maar het uitzicht niet minder mooi. Aan het einde van de lange dag kwamen we weer in een dorpje terecht waar we zouden overnachten, ook ditmaal weer op beton maar met betere matrassen dan de eerste nacht. Die avond lekker gegeten en gekaart met onze mede-reizigers.

Onze derde dag begon om pas om 6.30 uur, dus we waren lekker uitgeslapen toen we om 7.30 uur vertrokken voor weer een mooie dag. De dag begon bij Laguna Colorada, een roodgekleurd meer met flamingo´s en wederom omgeven door mooie bergen en omlijst door een strakblauwe lucht. Vanaf Laguna Colorada naar de beroemde stenen boom, Arbol de Piedra, in de Desert de Siloli. In dat gebied zijn, vreemdgenoeg, midden in de woestijn allerlei rotsformaties te zien, waaronder dus een stenen boom. Vervolgens reden we over de Camino de las Joyas (de juwelenweg) langs een vijftal meren. Bij drie van die meren zijn we gestopt om de kleuren, flamingo´s en het uitzicht te bewonderen. Met name Laguna Honda en Laguna Hedionda waren prachtig. De kleuren groen, bruin, goudgeel en blauw konden allemaal tegelijkertijd worden ontwaard op en rondom deze meren. Rond lunchtijd kwamen we aan bij de voet van de altijd actieve vulkaan Ollague en Tomasamil. Met uitzicht hierop hebben we geluncht en daarna in het gebied rondgelopen. De laatste bestemming van de dag was de mini-zoutvlakte Salar de Chiguana. De dag eindigde rond 15.00 uur in het nieuwe zouthotel bij San Juan. Het hotel is geheel, behalve het dak dan, opgetrokken uit zoutblokken. Zelfs de bedden, tafels en stoelen waren van zout, en op de vloer lag ook los zout. Heel erg leuk om mee te maken. Voor de eerste maal op de tour waren en zelfs warme douches aanwezig waar je voor 10 Bolivianos gebruik van mocht maken. Heerlijk om alle stof en vuil van je af te spoelen. ´s Avonds weer een heerlijk diner, gekaart met de dames en toen gaan slapen op ons zouten bed.

De laatste dag van onze tour draaide helemaal om de grootste zoutvlakte ter wereld, het 12.000 km2 grote Salar de Uyuni. Om 5.30 uur reden we de zoutvlakte op om de zonsopkomst te bekijken. Alhouwel het koud was, is een zonsopkomst op een zoutvlakte echt prachtig, zeker op een heldere dag. Nadat de zon op was reden we naar een ´eiland´ in de vlakte, Isla del Pescado. Het is eigenlijk een heuvel midden in de zoutvlakte dat volgegroeid is met reusachtige cactussen. We zijn naar de top van de heuvel gelopen met prachtige uitzichten over het eiland zelf en de zoutvlakte. Aan de voet van het eiland hebben we ontbeten alvoor we naar het midden van de vlakte reden voor foto´s. Het is een traditie om foto´s met een gek perspectief te maken op de vlakte. Omdat het zo´n grote witte vlakte is kan je foto´s met optische illusies maken waardoor het lijkt alsof je een jeep optilt, of iemand op je hand staat. Daar hebben we een paar grappige foto´s gemaakt. Na een rit verder op de zoutvlakte zijn we nog even naar een plek gereden waar het zout gedolven wordt, het zout wordt daar nog met de hand in een truck geschept. Ook zijn we naar het oude en illegale zouthotel gereden dat nu een museum is. Daarna reden we de Salar af om te lunchen aan de rand van de vlakte. Tot slot reden we naar ons eindpunt, Uyuni waar we om 13.00 uur aankwamen. Gelijk ingecheckt in Hotel Avenida en uitgerust van de trip.

We hebben besloten 2 nachten in Uyuni te blijven om lekker uit te rusten. Vervolgens willen we via La Paz naar Copacabana reizen, dat aan Lake Titicaca gelegen is...