De tweede dag in La Paz hebben we erg rustig aan gedaan. Even op bed gelegen, heel rustig door de buurt gelopen (als je snel loopt merk je meteen dat je duizelig wordt) en naar het Museo de Entnografia y Folklore gegaan. Op straat merk je meteen dat hier weer aparte verkeersregels gelden. Of misschien beter gezegd: ieder voor zich bepaalt de regels. Goed uitkijken dus met oversteken, verwacht niet dat een auto uit beleefdheid voor je stopt, desnoods rijden ze nog net over je tenen. Wederom is een groen licht geen garantie voor een veilige oversteek. Gelukkig zijn er op de drukste kruispunten permanent verkeersagenten aanwezig, maar die lijken ook niet altijd de volledige controle te hebben of veel respect af te dwingen. Kortom: we moeten weer even wennen en ons aanpassen aan de nieuwe situatie. Het museum was mooi en groot, met verschillende displays van mooie etnische maskers en textiel. Helaas waren alle bijschriften in het Spaans waardoor we niet veel geleerd hebben. Na het bezoek aan het museum gingen we eens bedenken hoe we de komende 3 weken efficient konden besteden. We willen graag naar Salar de Uyuni, ´s werelds grootste zoutvlakte, maar de trein die die richting op gaat, vertrekt niet elke dag. Na goede recensies gelzen te hebben op internetfora over Tupiza en de tours die daarvandaan vertrekken, besloten we de trein daar naartoe te nemen. We besloten de volgende dag treinkaartjes te gaan kopen.´s Avonds gingen we op zoek naar een leuk tentje om wat te eten en kwamen vlakbij ons hotel het restaurant Sol y Luna tegen. Dat zag er gezellig uit dus wij gingen er naar binnen. Een eerste blik op de kaart verraste ons compleet. We zagen namelijk als eerste gerecht ´hutspot´ staan, en dat duizenden kilometers van huis! Verderop op de kaart stonden allemaal Nederlandse gerechten: kaasplankje, kroket met brood, tomatensoep met ballen, nasi (nou ja, Nederlands...) en zoals de titel al doet vermoeden: kip-kerrie! We maakten gelijk van de gelegenheid gebruik om na ruim 6 maanden weer eens een Nederlands gerecht te verorberen. Het was heerlijk! We besloten meteen voor de volgende dag voor de lunch kroket met brood te nemen. Dus ook hiervoor hoeven we niet perse naar Nederland terug te komen...

De volgende dag gingen we naar een reisbureautje in een hostel waarvan we wisten dat zij bus- en treinkaartjes konden regelen voor de reis naar Tupiza. We moeten namelijk eerst met de bus naar Oruro, vanwaar de trein naar Tupiza vertrekt. Toen ze belde naar het loket waar ze treinkaartjes verkopen, bleek dat voor de treinreis van zondag er nog maar 8 1^e klas-kaartjes waren op dat moment. Helaas konden wij niet twee kaartjes reserveren, en werd er verwacht dat we zelf naar het loket kwamen. De busreis naar Oruro zou geen probleem zijn, die gaat een paar keer per dag en daar zijn altijd kaartjes voor. Belangrijk was dus om eerst de treinkaartjes te regelen. Beetje jammer dat het loket aan de andere kant van de stad was. We probeerden een taxi aan te houden, maar om een onduidelijke reden wilde die ons niet naar die kant van de stad brengen. Later zagen wij waarom: er was een grote demonstratie aan de gang die de weg blokkeerde. Een groot deel van de stad was afgesloten voor het verkeer. Er schijnen hier bijna dagelijks demonstraties te zijn, die gepaard gaan met het afsteken van een hoop lawinepijlen (die we eerst voor geweerschoten hielden). Niet echt prettig als je haast hebt om bij het treinkaartjesloket te komen. Lopend hebben we er zo´n 40 minuten over gaan. Toen we aankwamen bleken de kaartjes helaas uitverkocht. Er waren nog wel 2^e klas kaartjes, maar dat betekent heel weinig ruimte gedurende een nachtelijke reis van 12 uur. Er waren nog wel kaartjes voor de eerstvolgende trein van dinsdag. Om die kaartjes te kopen hadden we ons paspoort nodig. Die hadden we niet bij ons. We waren al bang dat we het hele eind nog een keer mochten lopen, maar gelukkig was een paspoortnummer ook genoeg, en die weten we inmiddels wel uit ons hoofd! Dit betekende wel dat we dus weer 2 dagen ´verloren´ hadden. We besloten om 1 extra dag in La Paz te besteden en daarna alvast met de bus naar Oruro te vertrekken om daar nog even rond te kijken.

Op zaterdag gingen we eerst een kijkje nemen in het Coca-museum. Het kauwen van coca-bladeren is een traditie van een paar duizend jaar oud en nog steeds wordt er coca verwerkt in allerlei producten, zoals koekjes en thee. Het schijnt goed te helpen tegen hoogteziekte, dus wij hebben bij het ontbijt ook maar wat cocathee gedroken. Coca is natuurlijk vooral bekend om de negatieve effecten van de handel en het gebruik van cocaine, maar oorspronkelijk was het een zeer populair pepmiddel. Het stelden de Spaanse veroveraars in staat om Boliviaanse mijnwerkers tot wel 48 uur zonder pauze te laten werken, alleen terend op het kauwen van cocabladeren. Het museum gaat over zowel de historie als het verbouwen van coca, maar ook over verslaving van cocaine en aanverwante producten zoals crack. Deze keer kregen wij een boekje met informatie wat vertaald was naar het Nederlands. Leuk, informatief museum. ´s Middags gingen wij naar de heksenmarkt en de zwarte markt om spullen te kopen voor het zuiden van Bolivia, waar het extreem koud kan zijn. We hebben sjaals, mutsen en handschoenen gekocht, allemaal erg goedkoop. We zijn dus voorbereid op temperaturen onder nul!

Zondag checkten wij uit ons hotel en namen een taxi naar het busstation. We kochten kaartjes voor Oruro en toen bleek dat we ook nog tickets nodig hadden voor het gebruik van de busterminal, te koop a 20 cent bij een ander loket. Dat hadden we nog niet eerder meegemaakt, maar reken maar dat hier streng op gecontroleerd werd. Eerst voordat je het busplatform op kon, en later nog eens in de bus zelf. Ondanks de vele stops en de drukte van het verkeer rond steden, verliep de busreis goed. We kwamen om 13.30 uur in Oruro aan en namen een taxi naar een straat waar wat hostels bij elkaar zitten. Wat ons onderweg opviel was de troosteloosheid van de straten en het feit dat 95 % van de gebouwen vervallen is. Dat geeft een deprimerende eerste indruk. Na 80 cent afgerekend te hebben met de taxi-chauffeur (we hebben geleerd om van te voren een prijs af te spreken want meters kennen ze hier niet) gingen wij een hostel binnen die goed aangeschreven stond in de Lonely Planet. Die bleek geen plek te hebben dus liepen we naar een ander hostel, recidencia San Miguel. We mochten de kamer bekijken en wat opviel was het doorgezakte matras, maar het was dan ook erg goedkoop dus checkten we in. Die dag hebben we een beetje over de markt rondgelopen. We zagen onder andere een klein aapje, vastgeketend aan een kooi, die mensen aan het vermaken was. Zielig hoor. Ook liepen we langs een immense rij mensen die voor een kliniek aan het wachten waren. Waarschijnlijk is dit voor de gratis zorg die zij kunnen krijgen, maar wel heel triest dat ze dan uren in de rij moeten wachten.

De dag erna zijn we toch maar naar een ander hotel gegaan met een beter bed, Hotel Hidalgo. Dit was duurder maar zag er veel beter uit. De vrouw bij de receptie ontving ons hartelijk en we mochten al om 10.00 uur de kamer op. Zij sprak goed engels en dat is wel een verademing als dat verder bijna nergens het geval is. We gingen naar een lokaal supermarktje waar we wat water, wc-papier en nog wat dingen kochten. We betaalden met een briefje waarvan ze het wisselgeld van 1,5 Boliviano niet kon geven. Wij hadden ook niet genoeg munten om haar iets anders te kunnen laten geven, en toen reikte ze in de snoeppot en gaf ons 3 snoepjes ter waarde van 1,5 Boliviano. Een originele oplossing! De rest van de dag hebben we getracht wat plaatselijke musea te bekijekn, maar die waren dicht. We hebben alleen een kerk kunnen bekijken, die wel mooi was. Op straat zie je verder de smerigste zwerfhonden, ze zien er echt ziek uit. Daar wil je niet door gebeten worden! Dus die vermijden we maar een beetje. Ook zijn er veel bedelaars, van gehandicapten tot oude vrouwtjes, en schoenenpoetsende kinderen. Wel moeilijk om te zien.

Vandaag eerst ontbeten bij het hotel en achter internet gezeten. Straks nog even lunchen en dan vertrekt onze trein om 15.30 uur richting Tupiza, waar we om 4.00 uur de volgende morgen aankomen. We hebben al een hostel geboekt waar we om 6.00 uur mogen inchecken dus dat is geen ramp. De 18^de vertrekt onze 4 daagse tour naar Salar de Uyuni. We hebben er zin in, na zoveel lovende verhalen van mede-reizigers!