Op 5 maart pakten we om 10.00 uur de bus vanaf Terminal Alameda die er in totaal net geen 2 uur over deed om aan te komen bij het centrale Tur Bus station van Valparaiso. Onderweg in zowel Santiago als Valparaiso kwamen we ongelooflijke hoeveelheden bussen tegen, tientallen. Als je je bedenkt dat alleen al de lijn Santiago-Valparaiso 4 keer per uur gaat, dan kun je je voorstellen dat er altijd en overal massa´s bussen op straat rijden. En dan hebben we het nog niet eens over de micro´s, de zogenaamde stadsbussen die in een continue stroom voorbijkomen. In Santiago maakten wij zelf liever gebruik van het metronetwerk waarmee je simpel en goedkoop het hele centrum kan doorreizen.

Eenmaal aangekomen in Valparaiso namen we een taxi naar ons hostel Casa Verde Limon. Dat bleek, niet verrassend, een groen huis te zijn aan een zijstraat in het centrum. Het hostel bestond vroeger uit twee aparte huizen die met een glazen dak en heel veel ramen samengoevoegd zijn. Onder het glazen dak was de keuken en de gezellige woonkamer. Een leuk hostel met leuke mede-reizigers. Valparaiso zelf is een havenplaats dat midden in de heuvels ligt. Het merendeel van de mensen woont in de heuivels, en ook ons hostel lag op een heuvel. Je moet dus veel klimmen en dalen om ergens te komen. Gelukkig hebben ze daar in Chili iets op gevonden; de ascensor. Een ascensor is een kruising tussen een treintje en een lift, zodat je in een klein houten wagonnetje die haaks op het spoor staat heel steil omhoog of naar beneden wordt getakeld. Het geheel is nogal oud en kraakt enorm, maar is veilig genoeg gebleken. Die eerste dag in Valparaiso langs een zogenaamd openluchtmuseum gegaan, waar verschillende Chileense kunstenaars allerlei muurschilderingen in de smalle en steile straatjes van de buurt Bella Vista hebben gemaakt. Best wel mooi om te zien, zeker de vrolijk gekleurde (maar heel erg kleine en slecht onderhouden) huisjes, maar verder niet spectaculair. Het is wel leuk om eens in een normale buurt in Chili te lopen in plaats van in een voorspelbaar stadscentrum. De rest van de dag nog naar de Lider gegaan om boodschappen te doen én te doneren. Vanwege de aardbeving en tsunami is er een groot voedseltekort ontstaan en dus werden aan de klanten van supermarkten gevraagd om voedsel te doneren.

De eerste hele dag in Valpo (zoals locals de plaats noemen) zijn we naar het oude centrum gegaan, wat sinds enige tijd ook een World Heritage Site is. Eerst met de ascensor naar boven gegaan en vervolgens door een wirwar van keine straatjes, galleries, cafe´s en kerken gelopen. Af en toe hele mooie huizen gezien, maar vooral ook veel vervallen en zelfs middeleeuws uitziende huizen. Vanuit het oude centrum afgedaald naar Plaza Sotomayor. Zeker dat laatste klinkt allemaal wat mooier dan het is. Er staan nog een paar hele mooie panden, maar de rest is vervallen en de hoogtijdagen zijn duidelijk voorbij. Die middag terug in het hostel twee Duitsers ontmoet die uitzinnig enthousiast waren over Bolivia. Ze waren erg jaloers dat wij er nog naartoe moesten. De plekken die wij zelf al bedacht hadden te gaan bekijken waren volgens hen echt fantastisch en in het geval van de zoutvlakten van Uyuni zelfs het mooiste wat ze ooit hadden gezien! We kregen er gelijk weer extra zin in, maar de ´verloren´ dagen in Chili maakten wel dat wij ons schema goed moesten bekijken. ´s Avonds eindelijk weer eens zelf gekookt. Een verademing na de zware en ongezonde maaltijden die we tot dan toe aten omdat je voor een redelijk prijs niets gezonds kan vinden.

Alweer de laatste hele dag in Valpo was het net als de vorige dagen prima weer. We besloten naar het museum La Sebastiana te gaan, hoog in de heuvels van Valpo. Het museum is vroeger een van de huizen van Pablo Neruda geweest, een bekende Chileense dichter/ diplomaat. Hij was een liefhebber van de zee en verzamelde van alles en nog wat dat met de zee te maken heeft. Wij hebben een audiotour door het huis gemaakt en alle kamers kunnen bekijken. Zeker de uitzichten over de haven waren prachtig. Verder best een aardig museum, maar waarschijnlijk leuker als je Pablo´s werk kent. Vervolgens de heuvels weer afgedaald en via ascensor Artilleria naar Museo Naval gegaan, een museum gewijd aan de helden van de Chileense zeemacht. Ineens werden de straatnamen in de stad ons een stuk duidelijker. Al met al redelijk leerzaam en leuk museum. De rest van de dag een beetje ontspannen (moet ook af en toe gebeuren).

De volgende dag was het tijd om weer richting Santiago terug te gaan. Deze maal verbleven we in een ander hostel; Santa Lucia Green House, inderdaad nogmaals een groen huis. Het leek meer op een homestay dan een hostel aangezien we in de woonkamer van de eigenaren uitleg kregen over bezienswaardigheden in de stad, maar het was er gastvrij en gezellig. De rest van de dag rondgelopen door het centrum en een beetje gelezen. `s Avonds kwamen we twee Finse medereizigers tegen. Met hen hebben een tijdje reisverhalen uitgewisseld die de laatste weken bijna gelijk waren aan die van ons, gezellig.

Onze laatste dag in Santiago zijn we nogmaals naar wat hoogtepunten zoals Museo de Bellas Artes en Plaza de Armas gelopen om foto`s te kunnen maken. Deze keer bleek het museum weer geopend te zijn, dus die hebben we gelijk bekeken. Delen van het gebouw waren echter nog wel gesloten vanwege de schade. De collectie bestaat uit een mix tussen klassieke en moderne schilderkunst en beeldhouwwerken. Het gebouw zelf was ook heel erg mooi. Verder hebben we onze vlucht naar La Paz voor de volgende dag bevestigd in het LAN kantoor, nu een stuk minder druk. Helaas konden we nog niet inchecken en dus moesten we 3 uur vantevoren aanwezig zijn op de luchthaven, mede omdat de systemen en diensten nog niet helemaal operationeel waren. Aangezien onze vlucht om 6.00 uur zou vertrekken, zouden we om 3.00 uur `s nachts op de luchthaven moeten zijn, we hadden dus een korte nacht voor de boeg. Dus maar een taxi besteld om ons naar de luchthaven te brengen.

Op 10 maart was het dan eindelijk zover, we zouden naar La Paz vertrekken. We waren ruim op tijd op de luchthaven aanwezig en konden direct inchecken. Omdat grote delen van de gebouwen op de luchthaven nog dicht waren moesten we in grote tenten wachten en inchecken. Maar alles was verder wel goed geregeld. Na 3 uur wachten vetrokken we om 6.15 uur naar La Paz. We hadden eerst nog een tussenstop in Iquique, en om 9.30 uur kwamen we aan in La Paz. Gelijk een hele andere wereld. De luchthaven is klein en oud, maar alles verliep redelijk vlot. Wat Bolivianos gepind en gelijk met een taxi naar ons Hostal Naira in het centrum van La Paz gereden. Onderweg een enorme drukte aan bussen en mensen (vaak nog in traditionele kledij) en overal stalletjes langs de weg. Fantastisch! Zodra je echter een stukje ging lopen merkte je gelijk dat La Paz op 3650 meter hoogte ligt. Je raakt snel buiten adem, je benen voelen zwaar aan en Tom kreeg vrij snel hoofdpijn. Dus maar even op bed gelegen en heel rustig aan gedaan die dag, toen ging het alweer een stuk beter. Onze Spaanse vocabulaire gaat ook vooruit, maar meer dan iets simpels bestellen is er helaas nog niet bij...