De volgende dag in Rotorua hebben we ‘s ochtends besteed aan Internet en ‘s middags aan de bekendste plaatselijke attractie: Te Puia. Te Puia is een thermisch park en een Maori Heritage Center ineen. Bijna direct na binnenkomst in Te Puia vertrok een 90 minuten durende rondleiding door het park. Deze bestond uit een cultureel deel over de Maori en uit een thermisch deel, langs de bekendste geisers en thermische poelen. Voor wat betreft het culturele gedeelte kwamen we langs een weefschool en een houtsnijschool die nog steeds in bedrijf zijn en waar jaarlijks enkele Maori mannen (voor het houtsnijwerk) en vrouwen (voor het weven) opgeleid worden. De gids vertelde er wat bij en wij mochten toekijken terwijl er gewerkt werd. Ook bezochten we een Maori meeting hall en enkele andere culturele plekken. Dat was al met al best aardig, maar niet de hoofdreden waarvoor we gekomen waren. Het tweede deel van de tour gings langs de beroemde Pohutu Geiser, die tweemaal per uur tot uitbarsting komt en dan 30 meter de lucht in spuit, een heel mooi gezicht. Net als in de Polynesian Spa stinkt het ook hier behoorlijk naar zwavel. Verder ook nog langs thermische water- en modderpoelen en allerlei stoomgaten gelopen. Nadat de tour afgelopen was zijn we zelf de hoogtepunten nogmaals gaan bekijken. Bij de toegang van Te Puia inbegrepen zat een Maori concert dat in de plaatselijke meeting hall gegeven zou worden. Daar aangekomen kregen we een uitleg over wat er zou gaan gebeuren, vond er een welkomstceremonie plaats (zie foto) en mochten we vervolgens naar binnen, nadat we onze schoenen hadden uitgetrokken. Het concert zelf was best wel grappig, maar zoals verwacht niet echt indrukwekkend. We mochten absoluut niet lachen tijdens het optreden (dat zou disrespectfull zijn), maar dat kostte ons de grootste moeite vanwege de gekke bekken die ze trokken. Al met al was Te Puia en leuk uitje. Die avond verder alleen nog wat ontspannen op onze campsite aan het meer.
De volgende dag trokken we weer verder naar het zuiden, in dit geval maar een klein stukje naar Turangi, dat aan de zuidkust van Lake Taupo ligt, het grootste vulkanische meer van Nieuw-Zeeland. Rond het middaguur kwamen we bij de uiterst verlepte Turangi Cabins en Holiday Park aan, welke tenminste 20 jaar geleden al eens opgeknapt had moeten worden maar inmiddels klaar is om gesloopt te worden, wat echter nog steeds niet gebeurd is omdat de eigenaren er blijkbaar nog wel heil in zien, of geen andere keuze hebben, om de camping open te houden. Anyways, het was maar voor 1 nacht en we waren best wel moe, dus toch maar wel gebleven. Gelukkig waren de verouderde faciliteiten wel schoon. Die middag absoluut niets anders gedaan dan ontspannen en lezen. Heerlijk!
Na een rustige nacht in Turangi vertrokken we in de richting van wat HET hoogtepunt van het Noordereiland zou worden: Tongariro National Park. De rit liep over een prachtige weg langs zich immer uitstrekkende groene heuvels en kilometers productiebos. Fantastisch! Ons eerste plan was om in een veld ergens bij de zuidpunt van het park nabij Okahune te camperen. Deze camping bleek wel erg afgelegen en leeg te zijn, dus toen maar besloten toch in het drukst bezochte deel bij Whakapapa Village te camperen. Maar niet voordat we een mooie boswandeling bij Okahune hadden gemaakt. Helaas niet heel veel uitzichten gezien. Daarom direct daarna maar richting Whakapapa Village gereden alwaar we op het Whakapapa Holiday Park een plek vonden. De weg erheen was wederom zeer mooi en ging nu ook echt de hoogte in, het was merkbaar kouder op onze bestemming. Dus voor het eerst sinds tijden weer eens onze lange broeken en truien aangetrokken. Die dag niet veel meer gedaan dan Whakapapa Village verkend, wat een skidorpje bleek te zijn.
De volgende dag begon helaas koud en bewolkt. Het plan was om met de stoeltjeslift (zie foto) Mount Ruapehu op te gaan en vanaf dat punt een wandeling te maken. Echter, dat leek niet zoveel zin te hebben gezien de bewolking. Toen we echter aangekomen waren bij de toeristeninformatie om een alternatief te zoeken, waren de wolken ineens verdwenen en was er een blauwe lucht te zien. Wat een geluk! Dus toch maar gelijk naar het dorpje gereden waar de stoeltjeslift vertrok. De 6 kilometer lange weg naar de lift toe was werkelijk adembenemend mooi (zie foto). Een prachtig uitzicht op de omgeving en Mount Ruapehu. Dat beloofde veel goeds! Aangekomen bij de liften was de temperatuur weer verder gedaald en dus hadden we ook maar onze jassen aangetrokken. De rit naar boven met de stoeltjeslift was al een belevenis op zich, zeker als je niet (vaak) skiet. Mount Ruapehu is een vulkaan dus overal rotsen en gestold lava, een maanlandschap om te zien. Het uitzicht naar beneden, het dal in, werd ook met de meter spectaculairder. Halverwege moesten we nog op een andere lift overstappen en konden alvast wat foto’s maken. Boven aangekomen begonnen we aan de Sky Walk, wat een wandeling van 1,5 uur retour zou moeten zijn naar een plateau ergens een stuk boven ons. Er was echter geen echt pad (zie foto), je moest gewoon de blauwe gekleurde paaltjes volgen. Dat betekende veel over vulkanische rotsen klauteren, beekjes doorlopen en hele steile stukken door vulkanisch zand naar boven klimmen (net alsof je een duin oploopt). Direct na ons vertrek merkte je dat we niet aan deze hoogte gewend waren, want op de meeste stukken waren we al heel erg snel buiten adem. Dat betekende dat we vaak gestopt hebben, zeker tijdens de stukke vulkanisch zand die we door moesten. Na zeker 5 kwartier lopen kwamen we dan eindelijk aan op het plateau. Daar aangekomen bleek het de reis meer dan waard te zijn! De allermooiste uitzichten in Nieuw-Zeeland tot nu toe vielen ons hier ten deel. We konden het hele dal overzien, de top van Mount Ruapehu bekijken en ook zagen we Mount Ngauruhoe (Mount Doom in Lord of the Rings) liggen. Werkelijk niet te beschrijven wat een uitzicht, ongelooflijk! De lucht was helder, de zon scheen en we konden enorm ver kijken. Wat een geluk en wat een natuurpracht! Na een tijd genoten te hebben op het plateau in 30 minuten terug gelopen naar de stoeltjeslift, dat ging een stuk gemakkelijker dan de heenweg. De lift naar beneden was ook weer een belevenis. Wat een fantastische ochtend! Na de lunch hebben we nog een 2 uur durende wandeling naar Taranaki Falls gemaakt, die vanaf Whakapapa Village vertrok. Tijdens deze wandeling loop je door bossen, struiken en graslanden en heb je regelmatig de mooiste uitzichten op Mount Rahupehu en Mount Ngauruhoe. De watervallen zelf waren ook best mooi, maar verder niet specialer dan anderen die we al gezien hebben. Evengoed ook weer een prachtige wandeling. Die avond onze foto’s van de afgelopen dag nogmaals bekeken en vroeg gaan slapen, het was een vermoeiende dag. De volgende dag stond bovendien een lange rit naar Wellington op het programma.