Op 5 januari vertrokken we om 9.55 uur vanuit Sydney naar Alice Springs, midden in de outback. Na een voorspoedige vlucht kwamen we zo'n 3 uur later (maar door tijdsverschil eigenlijk maar 1,5 uur later) aan in een bewolkt ‘Alice'. Er stond al een shuttle bus klaar om ons gratis naar Annie's Place hostel te brengen, alwaar we een double room hadden geboekt. Heerlijk weer wat privacy na 8 nachten in een dorm met 2 andere mensen in Sydney (waarin we de laatste nacht 2 keer in onze slaap werden gestoord door een dronken kotsende kamergenoot, heel fijn). Dit hostel is een stuk beter, een zwembad, leuke bar met 5 dollar meals en een goede ‘vibe'. De eerste avond hebben we ons aan de bar vermaakt, maar toch ook wel vroeg gaan slapen aangezien we de volgende ochtend om 6 uur zouden vertrekken op onze 3 daagse Ayers Rock tour... We hoopten dat het weer wat zou verbeteren want af en toe voelden we zelfs een spatje regen. Voor de zekerheid hadden we wat poncho's aangeschaft, bij het hostel hadden ze al aangegeven dat het vrijdag ‘misschien zou gaan regenen'.

Het vroege opstaan viel mee en Heath, onze tour guide, zorgde er wel voor dat we allemaal flink wakker werden, met zijn ADHD karakter en muziek- en volume-keuze (zoals Yogi de camem-bear). Als je in gedachten een typische Australische tour guide bedenkt: dit is Heath. Steekwoorden: tatoo's, borsthaar, luidruchtig, bier zuipen en sterke verhalen over alle vrouwen die hij, binnen en buiten de tours om, heeft gescoord. Wel lachen maar wel een beetje irritant af en toe. Je had soms het gevoel dat dit meer zijn ‘feestje' was dan het onze. Maar goed, eenmaal op weg bleek dat we de komende 3 dagen veel op de weg zouden zitten: de afstanden zijn nogal groot. Uluru (‘the Rock' zoals ze het hier noemen) is bijvoorbeeld nog een dikke 500 kilometer van Alice Springs. De eerste ochtend zijn we gestopt bij een kameelfokkerij waar je een ritje kon maken (mede door de regen niet gedaan), een stop gemaakt om wat alcohol en andere benodigdheden te kopen, en toen doorgereden naar Uluru, waar we rond 14.00 uur aankwamen. We mochten even ronddwalen in het Aboriginal cultural centre, wat zoals verwacht niet veel voorstelde. Wel grappig was het zogenaamde ‘sorry-book'. Hierin staan honderden brievenvan mensen die stukjes rots en aarde die zij van Uluru mee naar huis hadden genomen, terugsturen. Soms was dat omdat ze dachten dat alle ongeluk in hun leven hierdoor was veroorzaakt (het is namelijk heiligschennis om iets mee te nemen) en soms was het omdat zij later in hun leven opeens ontzettend spiritueel ingesteld raakten en dit als een goede daad beschouwden. Al met al erg grappig! We gingen naar een ander punt van Uluru, waar we een base-walk gingen doen, zo'n beetje helemaal rond Uluru. Dit was zo'n 10 kilometer en een mooie wandeling. Uluru is een monoliet, en torent ver boven de rest van het landschap uit. In de wijde omgeving is niets dan plat land. Dit maakt het aangezicht enorm indrukwekkend, zeker van dichtbij. Uluru is zo'n 300 meter hoog en zit vol met scheuren en grotten, uitgesleten door het water. Vanwege een hoog gehalte ijzeroxide is de rots door het contact met zuurstof mooi rood geworden, gaan ‘roesten' en dat is prachtig om te zien, ware het niet dat het bewolkt en regenachtig was toen wij er waren (wij zijn een keer in de woestijn...). Normaal gesproken zou je het ook kunnen beklimmen, maar dit hebben de Aboriginals liever niet en vanwege het seizoen was het nu sowieso afgesloten. In de rots waren nog Aboriginal tekeningen, niet allemaal even helder meer, maar dan ook erg oud. We kregen uitleg over de verschillende ceremoniën die nu nog steeds worden gehouden. Delen van de rots zijn heilige plaatsen voor bijvoorbeeld alleen vrouwen of alleen mannen, en mogen niet gefotografeerd worden. Om de zonsondergang bij Uluru te bekijken zijn we er een stukje vanaf gereden om wat meer overzicht te hebben. Daar hebben we ook avond gegeten. De zonsondergang was spectaculair. Hoewel de zon niet achter Uluru ondergaat, maar aan de overkant, wordt de rots wel mooi rood verlicht. Eerst dachten we dat we door de wolken niets zouden zien, het begon zelfs een beetje te regenen. Maar later zagen we een prachtige ronde regenboog achter Uluru en het laatste beetje licht creëerde mooie schaduwen. Hierna gingen we naar een plek langs de weg om de nacht door te brengen op onze swags (traditioneel Australische safari-slaapzakken). We sliepen onder de blote hemel, helaas waren er geen sterren te zien. Er werd nog even een dode boom uit elkaar getrokken voor een kampvuur en toen werd de didgeridoo tevoorschijn gehaald en mochten we allemaal een poging wagen. Dat is lastiger dan je denkt, zeker vanwege het feit dat je tegelijkertijd moet ademhalen en moet blazen vanuit je wangen. De volgende dag moesten we om 4 uur op dus we gingen niet te laat slapen. 's Nachts nog een beetje regen gehad dus goed in onze swags gekropen met een flap over ons hoofd. Dit ging nog verrassend goed.

De volgende dag dus om 4.00 uur op, we waren nog erg slaperig. Maar goed, het idee was om de zonsopkomst bij Kata Tjuta (ook wel the Olgas genoemd) te bekijken. Het weer was echter nog steeds erg bewolkt en regenachtig, dus van de zonsopkomst hebben we niets gezien. Jammer. Maar goed, na een lekker ontbijt doorgereden naar de basis van Kata Tjuta, alwaar weer een wandeling op de rol stond. Deze keer konden we langs de verschillende ‘hoofden' lopen (vrij vertaald betekent Kata Tjuta namelijk ‘many heads'). De wandeling stond aangeschreven als een moeilijke wandeling over steile rotsen en paden. Door de constante stroom regen was het ook nog glad geworden. Gelukkig overdrijven die Aussies graag en viel het allemaal wel mee. Er was welgeteld 1 stuk waar je een steile rots op moest klimmen, maar verder geen probleem. De uitzichten waren mooi, maar zouden nog mooier zijn geweest als we goed weer hadden gehad. Overigens was de temperatuur telkens wel goed, ondanks de wolken. Dat scheelde. Na afloop van de wandeling was het tijd om naar Kings Canyon te rijden om daar de nacht door te brengen. Was toch nog een paar uur rijden, de afstanden zijn hier enorm. Onderweg begon het echt te gieten, het bleef maar doorgaan. Gelukkig stond er geen wandeling die middag op het programma, alleen chillen op de camp site. Aangekomen bij de camp site bleken hier zowaar wel faciliteiten te zijn. We konden douchen (heerlijk!) en er was een zwembad. Gelukkig waren er ook een paar shelters gebouwd, zodat we in elk geval droog konden zitten en slapen. Die middag alleen gechilled, bier gedronken, gelachen om de ‘shit-your-pants' verhalen en redelijk op tijd naar bed gegaan. Het regende ondertussen nog steeds, dus werd het belangrijk waar je kon slapen, want de shelters bleken toch niet allemaal waterdicht te zijn. Gelukkig hadden wij een goede plek en hebben daardoor ook best lekker kunnen slapen.

De volgende dag werden we om 6.00 uur gewekt met de mededeling dat we waarschijnlijk niet naar Kings Canyon konden voor een wandeling omdat het de hele nacht geregend had. Hierdoor waren delen van de weg ondergelopen, en daar kan onze bus misschien niet doorheen. Na het ontbijt bleek echter dat we wel gingen proberen naar Kings Canyon te komen, achter een bus aanrijdend die wel voldoende rijhoogte had om door diepe plassen heen te rijden. We moesten inderdaad door wat plassen heen, maar het viel nog mee aangezien het zelfs tot op dat moment hard regende. Aangekomen bij Kings Canyon trokken we onze poncho's aan en vertrokken voor een wandeling van 1 uur. Het had daar zo hard geregend dat er rivieren langs en over het wandelpad waren ontstaan, dat maakte het een hele leuke wandeling. Op drie verschillende plekken moesten we onze schoenen uittrekken om door de stromen regenwater naar de overkant te lopen of te waden. Soms stond er nog behoorlijk wat stroming zodat je goed op moest passen om niet in het water te vallen. We hebben veel lol gehad. Omdat de wandeling geen rondje was moesten we alle plekken zelfs tweemaal oversteken. Deze wandeling was tevens het einde van onze trip. Alleen de reis terug naar Alice restte ons nog, waar we zeker 6 uur over hebben gedaan. We stopten nog voor een optreden van de beroemde zingende dingo: Dinky!! Hij is al vele malen in hetnieuws geweest en heeft zelfs ineen Nederlandse krant gestaan!Zijn baas speelt piano en dan 'zingt' Dinky mee, het klinkt meer als het huilen van een wolf. Erg vermakelijk. In de bus werd het steeds gezelliger en in de buurt van Alice waren we allemaal hard aan het meezingen met de iPod van Heath. Lachen. Om ongeveer 16.30 uur kwamen we weer aan bij Annie's Place. 's Avonds gezamenlijk nog lekker wat gegeten en gedronken. Al met al een leuke trip gehad.

Vandaag onze laatste hele dag in Alice. Lekker uitgeslapen en gebruncht. Verder chillen en internetten, ontspannen dus. Het weer is ook wat beter geworden, het is in elk geval droog en zeker 30 graden (wat een verschil met Nederland!). Morgen vertrekken we om 16.15 uur naar Cairns. We zijn benieuwd.