Na onze zware laatste dag in Phnom Penh was het alweer tijd voor onze laatste bestemming in Zuidoost Azie: Ho Chi Minh City. Om 8.30 op 23 december vertrok onze bus vanaf het Sorya busstation. Deze keer was de bus netjes, kregen we gratis water en werd er zelfs een film (Indiana Jones) getoond. Bij de grensovergang tussen Cambodja en Vietnam verzamelde de gids alle paspoorten om zo snel de benodigde stempels te kunnen krijgen. Zeker bij de Cambodiaanse grens ging dat snel, als je een land verlaat zijn ze altijd soepeler. In Vietnam moesten we langer wachten en ook ons bagage laten scannen, maar al met al waren we binnen 1 uur in Vietnam opweg naar onze bestemming. Daar kwamen we in de drukte om een uur of 15.00 aan. We bleken valkbij ons Beautiful Saigon Hotel afgezet te worden, dus we konden deze keer lopen. Het hotel bleek het mooiste pand in een heel drukke straat vol hotels, restuarants en internetcafes te zijn. Ook de kamer is erg netjes.

De eerste hele dag in Saigon hebben we besteed aan het bekijken van de belangrijkste toeristenplekken in de stad. Als eerst zijn we naar het Independence Palace gegaan, alwaar het Hoofdkwartier van het Zuid-Vietnamese leger tijdens de oorlog gevestigd was. Bleek een time-warp naar de jaren 70 te zijn. Alles ademde nog die tijd, grappig om te zien. Op de eerste twee etages waren alleen vergaderzalen, speelruimten en kantoren te zien en op het dak was een uitzichtpunt. In de kelder, echter, werd het allemaal wat interessanter. Het zenuwcentrum van het Hoofdkwartier was bewaard gebleven en dus hebben we de radiokamers, de keuken, het bed van de President, etc. kunnen bekijken. Dat was wel leuk. Vervolgens zijn we naar het War Remnants museum gelopen, ergens midden in een straat. Als je het terrein op komt lopen staat er allerlei Amerikaans materieel uitgestald, vliegtuigen, bommen, tanks, etc. Verder was een deel van een gevangenis naast het hoofdgebouw nagebouwd. Dat moest de gevangenis die op Phu Quoc Island heeft gestaan voorstellen. Wederom een uitgebreide uitleg, met foto's, van alle martelingen en verschrikkingen die zich daar hebben voorgedaan. In het museum zelf waren ook vele schokkende foto's te zien. De begane grond was gewijd aan de misdaden die de Amerikanen hebben begaan tijdens de oorlog, terwijl boven fotoexposities van oorlogsfotografen bekeken konden worden. Er was ook alle ruimte van allerlei propagandamateriaal. Kortom, men heeft zijn best gedaan om de Amerikanen, maar ook de Fransen, in een kwaad daglicht te stellen en overal wordt benadrukt dat de communisten de overwinnaars zijn. Zij noemen de oorlog dan ook de Amerikaanse Oorlog, terwijl veel mensen in het zuiden het de Burgeroorlog noemen. Het was weer een indingende ervaring. Eenmaal terug in het hotel bleek er een kerstborrel voor hotelgasten georganiseerd te zijn. Om 19.00 uur stonden er schalen met fruit, taarten, koffie en wijn klaar. We hebben dus gezellig een tijdje met andere gasten gesproken onder het genot van een Vietnamees (ja, dat bestaat!) wijntje. De rest van de avond op internet gezeten om de verhalen van Cambodja erop te zetten.

Voor eerste kerstdag hadden we een dagtrip geboekt naar de Cao Dai tempel en de Cu Chi Tunnels. We moesten vroeg opstaan omdat het best een eind rijden was. We hebben uiteindelijk 6,5 uur in de bus gezeten en we zijn er maar 3,5 uur uit geweest! Zeker in Ho Chi Minh City kun je nu eenmaal niet hard doorrijden... Het verkeer is hier een totale chaos, met duizenden scooters, auto's, fietsen en bussen. Dat er niet elke 5 minuten een ongeluk gebeurt is een wonder. Hoewel het verkeer zeker drukker is dan in bijvoorbeeld Hanoi, kun je je hier als voetganger beter manouvreren door de brede stoepen die er (meestal) zijn. Er wordt ook minder getoeterd, wat ook helemaal niet erg is. Onze eerste stop was om 11.30 uur bij de hoofdzetel van de Cao Dai religie. Dit is een mengvorm van 5 verschillende geloven: taoisme, confucianisme, katholicisme, boeddhisme, hindoeisme. Een kleurrijk geheel. We mochten de mis van 12.00 uur voor een deel bijwonen. Er waren vooral veel oude mensen die niet meer werken want zij wonen, gekleed volledig in het wit, 4 keer per dag zo'n mis bij. Daarnaaste zijn er nog mensen met rode, blauwe en gele kleding die de verschillende geloven vertegenwoordigen. Van de mis krijg je niks mee want die is in hun eigen dialect maar het was bijzonder om erbij te zijn. Buiten raakten we in gesprek met een van de aanhangers van dit geloof, die terloops informeerde of wij getrouwd waren. Toen we dit ontkenden was hij opeens erg geinteresseerd in Tom's leeftijd en baan. Hij had nog wel een kleindochter die nog moest trouwen, hij kon wel wat regelen. In Nederland zou Yvonne hoogstbeledigd zijn geweest, maar hier moesten we er wel om lachen.

We gingen hierna ergens lunchen en op weg naar de Cu Chi Tunnels. Dit is een militair terrein waar ze laten zien hoe de Cu Chi guerilla's in de oorlog tegen het zuiden vochten. Zij hadden een heel tunnelsysteem aangelegd wat ze gebruiken als plek om te schuilen en ontsnappen. Ook lieten ze wat boobytraps zien die in de jungle waren neergelegd, niet de meest vriedelijke vallen! Overigens was dat meer mentale oorlogsvoering, aangezien er niet veel mensen zijn omgekomen door een boobytrap.

Hierna weer terug naar Ho Chi Minh, waar we nog twee uur over deden, terwijl het 60 kilometer was. Toen was het tijd voor ons kerstdiner! We zochten een mooi restaurant uit, waar we een keer uitgebreid 3 gangen hebben gegeten, heerlijk! 's Avonds nog even geskyped met het thuisfront, gezellig.

Vandaag is de laatste dag in Ho Chi Minh, morgen vliegen we via Hongkong naar Sydney. Op 28 december zitten we dan officieel op de helft van onze trip!

Vanaf deze plek wensen wij iedereen een geweldige kerst en een spetterend en gezond 2010!