De dag na onze fantastische kleding- uitzoekervaring hadden we een dagtrip naar My Son geboekt. We vertrokken om 8.00 uur vanuit ons hotel met de bus en nadat we een paar andere mensen bij andere hotels hadden opgehaald, reden we naar het bewuste terrein. Dat was nog zeker 1,5 uur rijden. Het rijden was zoals altijd in Vietnam langzaam, meestal maar 50 kilometer per uur, en met heel veel banenwisselen en nog meer toeteren om alle scooters te omzeilen. Dat wordt na een tijdje heel irritant. Het lijkt soms wel of iedereen met zijn ogen dicht rijdt, want scooters en zelfs fietsers snijden net zo makkelijk een touringcar af! Onderweg begon het ook nog te regenen, gelukkig was het droog toen we aankwamen bij My Son. Deze keer hadden we zowaar een echte gids die redelijk goed Engels sprak en ook nog wat te melden had onderweg. Aangekomen bij de site eerst de tickets gehaald en toen weer de bus in. Daarna kwamen we vrij snel aan bij een brug, maar die bleek niet berekend te zijn op een volle bus mensen. We moesten dus allemaal uitstappen en te voet over de brug. Nadat we allemaal de brug over waren kwam de lege bus ook over de brug (die hield het gelukkig) en konden we weer instappen. Aparte ervaring... Daarna nog een stukje rijden naar het informatiecentrum en de start van de tour langs de ruines. Eerst een korte uitleg van de gids over de historie van het Cham rijk en de betekenis van de tempels en torens, van welke sommige meer dan 1000 jaar oud zijn. Vervolgens gezamenlijk naar de eerste groep tempels die er nog heel redelijk uitzagen. De stijl lijkt een beetje op Ankhor, zegt men. Dus een mooi voorproefje voor ons. Bij de eerste groep Cham ruines kregen we nog wat warrige uitleg en daarna hadden we een uur de tijd om zelf de rest te bekijken. Dat bleek ruimschoots genoeg omdat de andere groepen tempels en torens niet meer waren dan stapels stenen overgroeid met gras. Moeilijk te geloven dat ze trots zijn op My Son als je ziet hoe alles er aan toe is. Sommige tempels zijn alleen nog maar een grassig heuveltje met een stukje muur erop. Maar goed, het was desondanks best leuk. Toen was het tijd te vertrekken en gingen we op weg naar de Perfume rivier omdat we de terugweg niet per bus maar per boot zouden afleggen. Helaas was het weer niet zo goed, dus de boottocht was niet zo speciaal. We stopten aan het begin van de middag nog bij een dorpje waar ze gespecialiseerd zijn in houtsnijwerk. Dit was weer een toeristen site, niets zoveel aan dus. Om 14.00 uur waren we alweer terug in Hoi An. Aan het eind van de middag, om 17.00 uur, stond de eerste doorpassessie bij de Phuoc An kledingzaak op het programma! We waren natuurlijk heel erg benieuwd of ze erin geslaagd waren om er iets moois van te maken, zeker aangezien er niets op papier getekend of geschreven stond. Het bleek gelijk geweldig te zijn. Tom's pakken zaten direct goed, alleen de broeken moesten iets korter gemaakt worden, maar ze stonden fantastisch! De jassen van Yvonne waren ookgoed, alleen het business jasje moest nog een beetje aangepast worden. Al met al meer dan voldoende om heel enthousiast te worden. Zo enthousiast dat Yvonne nog een jurk wilde laten maken en Tom nog maar een extra overhemd (nadat hij een deal had gesloten om die voor 20 dollar te laten maken). Dus weer alle stofjes en modellen uitzoeken. Het blijft leuk. De volgende dag om 14.00 uur zouden alle aanpassingen gedaan zijn en zou de jurk en het overhemd ook al klaar zijn.

Een dag later, in afwachting van de tweede doorpassessie, wat cultuur opgesnoven door naar wat historische gebouwen en een museum te gaan. Ook nog was stoffen lampionnen gekocht voor thuis. Om 14.00 uur dus weer een sessie in de kledingzaak. De broeken en het tweede overhemd van Tom waren helemaal goed. Tom was dus klaar! De jasjes van Yvonne waren nu ook goed, alleen de jurk was nog wat te lang. Dus weer even wachten en om 16.00 weer terug om de jurk opnieuw te bekijken. Deze keer was de jurk nog steeds wat te lang en ook te breed, nog een paar aanpassingen dus. Om 19.00 uur was alles dan echt klaar en zag de jurk van Yvonne er ook perfect uit! Terug in het hotel gelijk de kleren gepast en foto's gemaakt. Dankzij een zeer genereus cadeau van Emmie van der Zalm (bedankt daarvoor!) hebben we deze foto's kunnen plaatsen en is er ruimte voor 200 extra foto's op de site zodat jullie allen kunnen blijven genieten van alles wat jullie moeten missen (haha).

De dag erna was alweer onze laatste dag in Hoi An, om 13.30 uur zouden we opgehaald worden om met de bus naar Hue te gaan. Maar eerst moesten we de kleren nog opsturen, want die nemen veel te veel ruimte in beslag. Als service van ons hotel kwam een mannetje van het postkantoor bij ons langs met een grote doos en een weegschaal om alles in te pakken en op te sturen. Wij hadden zelf al een stevige plastic tas met een rits gekocht om ervoor te zorgen dat er geen beesten en water in onze kleren kunnen komen. Het mannetje deed alles netjes in een doos (die er klein uitzag maar groot genoeg bleek te zijn) en deed er zoveel tape omheen dat de doos niet meer van karton maar van plastic leek. Wel zo stevig, maar het draagde ook bij aan een totaal gewicht van ruim 11 kilo. Hmmm. Maar goed, met de zeepost die er maximaal 4 maanden over doet, kostte dat alles toch maar 30 euro. Valt niet tegen. Nu maar hopen dat alles goed aankomt...

Om 13.30 uur kwam de bus en vertrokken we naar Hue. Helaas regende het zo'n beetje de hele weg, zodat alle ramen in de bus besloegen. Daarbij werkte de blower van de bus helemaal niet, waardoor we de hele rit (van ca. 4 uur) met een open deur hebben gereden! Eenvoudig en effectieve oplossing. Aan het eind van de middag kwamen we aan in Hue en namen gelijk een taxi naar het Amigo Hotel. Dat bleek een heel nieuw hotel te zijn midden in het backpacker centrum met een nette kamer. Ook best een gezellige buurt met heel veel restaurants en winkeltjes. Alleen het weer bleef wat achter.

Onze eerste hele dag in Hue begon al met een gezellige Nederlandse miezerregen. Eerst dus maar even naar een internetcafe om wat dingen uit te zoeken voor de bestemmingen die nog komen. Soms is het handig een hostel op internet te boeken, omdat je daar soms hoge kortingen krijgt, andere keren is het weer handiger om ter plekke een hostel te zoeken. Ook zijn we ons gaan verdiepen in de wereld van de autohuur in Australie. We hebben daar namelijk 3 weken om van Cairns naar Sydney te komen en wilden dit oorspronkelijk met de bus gaan doen, maar de prijzen van de bustickets vallen erg tegen en een auto geeft veel meer vrijheid natuurlijk. Er blijken nogal grote verschillen te bestaan in autohuurprijzen dus dat is het uitzoeken waard. Uiteindelijk hebben we via een Nederlandse site bij Holiday Cars een Hyundai Getz (of vergelijkbaar) geboekt. Wat een leuk vooruitzicht!
‘s Middags een beetje rondgelopen in Hue, wat een veel grotere, ruim opgezettere stad is dan Hoi An. Bij het Mandarin Cafe geluncht en met meneer Cu gesproken (die overigens ook een bekende fotograaf is) over onze reis naar Savannakhet, Laos. Er bestaan verschillende opties om dit traject af te leggen. Het komt er in het kort op neer dat je de zogenaamde tourist bus moet boeken, die om de dag gaat, om er zeker van te zijn dat je met dezelfde bus zowel het stuk in Vietnam naar de grens, als het stuk in Laos aflegt. De bussen van deze maatschappij hebben namelijk toestemming om de grens over te gaan. Een andere optie is om een local bus te nemen, waar je ook wordt verteld dat deze de grens over gaat, maar dit blijkt bij de grens opeens niet meer het geval te zijn. Je wordt hierdoor gedwongen het stuk naar Savannakhet opnieuw te betalen, en in een local Lao bus af te leggen, waar je op een houten bankje en tussen de levende kippen die als bagage mee worden genomen inzit. Hmmm even denken, doe ons die eerste optie dan maar. We vertrouwen hiermee op Mr. Cu, die ook wel een reputatie hoog te houden heeft aangezien hij in de Lonely Planet wordt genoemd als betrouwbaar en dat hier heel belangrijk gevonden wordt (soms zie je bij restaurants een bord buiten staan met de tekst 'mentioned in the lonely planet'...). Die buskaartjes hadden we in ieder geval binnen. Op zoek naar een boekwinkel voor een Lonely Planet van Nieuw -Zeeland, geen succes gehad: de Engelse boeken die ze verkopen zijn meestal studieboeken voor de Vietnamezen. In Laos of Cambodja nog maar een poging doen dus. Even teruglopen naar het hotel was er niet bij, op de een of andere manier liet ons orientatiegevoel ons in de steek en kwamen steeds bij hetzelfde punt uit, of bij straten die niet op de kaart stonden. Toch de weg richting de rivier gevonden en vanaf daar was het weer bekend. Wel even een paar kilometertjes omgelopen...
De tweede dag Hue bleek het iets beter weer te zijn en konden we de stad eens goed bekijken. Vanuit het Mandarin Cafe hadden we een folder met een leuke wandeltocht meegenomen, die ons langs alle sights bracht. We liepen langs militair materieel en de flagtower. Uiteraard de old Imperial City bekeken, waar de koninklijke familie leefde en heerste. De entreepoort heeft muren van 3 meter dik. Indrukwekkend om te zien. Er was op het terrein zelfs een imperial tenniscourt, wat beter onderhouden leek te zijn dan de gebouwen die eromheen stonden (soms beschermd door palen tegen instorten). Een tijd over het terrein gelopen om alles goed te bekijken en de informatie proberen te lezen (hoewel het Engels hier wel beter is dan in andere delen van Vietnam).
Redelijk vroeg gaan slapen die dag want de volgende dag moesten we al om 6.00 uur klaarstaan (het lijkt wel Afrika!) om met de bus naar Laos te vertrekken. We haalden nog wat mensen bij andere hotels op en toen was het eerste stuk richting Dong Ha, vanwaar we overstapten (was ons ook verteld) in de bus naar Savannakhet. Dit ging allemaal redelijk soepel. Ook bij de grens ging het allemaal sneller dan verwacht, in 3 kwartier hadden we zowel een exitstempel van Vietnam als een visum voor Laos. Het enige gezeik was eigenlijk dat het visum geen 35 maar 36 dollar was (een dollar stempelgeld ofzo) en in ons briefje van 20 dollar zal een piepklein scheurtje, verder in prima staat, maar dit was niet goed genoeg. Gelukkig hadden we nog een ander briefje! De bus kwam inderdaad mee de grens over en toen was het nog een uur of 5 richting Savannakhet. Onderweg leuk gesproken met twee Nederlandse reizigers, ervaringen uitwisselen is altijd erg grappig. Een Vietnamese meneer die naast ons zat vertelde dat hij in Parijs woonde. Hij kon redelijk Engels. Hij vroeg aan de andere Nederlanders waar ze nog naartoe gingen, waarop ze uitlegden dat ze aan een reis van 6 maanden door Zuidoost Azie bezig waren. 'Wow, you're rich!', zei de man hoogstverbaasd en oprecht. We weten dit natuurlijk altijd wel, maar als iemand dit dan hardop zegt, dringt het nog eens goed tot je door. Zelfs een man die zelf naar Parijs ge-emigreerd is, kan zich niet voorstellen dat hij een reis van 6 maanden zou kunnen maken.
Eenmaal aangekomen in Savannakhet, ingeckeckt in een hotel wat bestaat uit allemaal kleine gebouwtjes. Voor 10 dollar per nacht heb je hier een double room met eigen badkamer. Niet slecht! We zijn duidelijk weer in Laos. Waaraan we dit nog meer merken: geen getoeter op de wegen, sowieso veel minder verkeer, wat een rust! Daarnaast kwamen we de bekende mega gaten in de weg weer tegen op een onverlichte weg, oppassen dus! Aan het eten zien we dat we in Laos zijn door de vele groenten die er in ons gerecht zitten, ook al staat dit niet op de kaart. Heerlijk, chinese broccoli, wortel en zelfs bloemkool!! En wat ook zeer aangenaam is: de mensen zijn zo vriendelijk! Ze zijn oprecht blij met een fooi, glimlachen als je langsloopt op straat, kinderen zeggen vrolijk ‘saibadee' (hallo) en zelfs de tuktuk chauffeurs vragen vriendelijk of je een ritje wil en accepteren nee de eerste keer al. Wat een oase van kalmte hier. Laos is echt een heerlijk land om in te reizen.
We hebben besloten twee nachten in Savannakhet te blijven, en dan door te gaan naar Pakse. Op 10 december vliegen we van Pakse naar Siem Reap, Cambodja. Vandaag bij het busstation gecheckt welke bussen naar Pakse gaan zodat we morgen de juiste nemen. Verder nog een tempel bezocht, erg mooi onderhouden. Wat de highlight van de dag was: het dinosaur museum. Het klinkt ontzettend treurig, de reden ook om erheen te gaan, maar we werden blij verrast! We waren op dat moment de enige bezoekers dus de lichten werden gauw aangedaan toen we aankwamen. Even 50 cent entree betalen en toen kregen we een rondleiding van een hele vriendelijke en enthousiaste man, die zelf ook had meegewerkt aan opgravingen. Er lagen allemaal dinosaurusbotten (originele!) en een paar kopieen om een beeld te geven. Ook fossielen en meteorieten gezien en we mochten de botten zelfs aanraken! Waar vind je dat nog vandaag de dag. Het museum was klein maar zeker de moeite waard. Natuurlijk nog even gelachen (maar op een vriendelijke manier) om Toms lengte en over Nederlands voetbal gepraat en met een tevreden gevoel weer vertrokken. Later op de dag kwamen we de Nederlanders van de bus nog tegen en zijn we met z'n vieren een hapje gaan eten. Nog meer ervaringen uitgewisseld, gezellig! Morgen gaan ze met dezelfde bus naar Pakse, dus we kunnen nog wat meer tijd samen doorbrengen. Pakse zelf schijnt niet veel bijzonders te zijn, maar vanuit daar kun je naar het Bolaven Plateau om trekkings te doen dus dat gaan we zeker onderzoeken!