De tweede hele dag in Sapa had Tom een trekking van 1 dag op het programma staan, terwijl Yvonne verder aan het uitzieken was op bed. Gelukkig was er beter weer voorspeld, want het was wel heel erg koud in Sapa. De hele dag liepen we rond in trui en jas, zelfs als je ging eten in een restaurant had je aan tafel je jas gewoon nog aan. Ze hebben namelijk nergens in Sapa verwarming, alleen die kleine elektrische heaters en soms een open haard, maar die zijn beiden nooit genoeg om een hele kamer te verwarmen. Dus als wij weer eens op onze eigen kamer zaten, dan was het met een trui aan in bed, anders was het gewoon te koud. Jammer. Maar goed, de dag van de trekking was dus alweer een stuk beter, een groot deel van de tocht heeft Tom zelfs in een T-Shirt kunnen lopen. Het zou een mooie maar zware tocht worden. Al na 5 minuten lopen, overigens hadden we een groep van ongeveer 10 mensen en 1 gids, bleek dat het een goed idee was om Yvonne niet mee te laten gaan, het was namelijk erg steil en erg glad. Vanaf het begin van de tocht liepen er zeker een stuk of 8 lokale Black Hmong vrouwen mee (toen dacht Tom nog dat zij bij de groep hoorden en ook betaald werden). Het pad waar Tom en de groep overheen moesten was erg smal en de eerste 4 kilometer bestonden uit natte modder en vrij steile hellingen zonder iets om je aan vast te houden en soms zelfs zonder ergens goed je voeten te kunnen neerzetten. Na een paar meter lopen zat het profiel van Tom's wandelschoenen al vol met natte modder en werd het dus nog moeilijker te lopen zonder uit te glijden, natte modder op natte modder is een recept voor valpartijen. Tom had best wel wat moeite om de gladde hellingen heel af te komen, in tegenstelling tot de lokalen, die op hun laarzen over het pad dansten. Misschien omdat ze allemaal maximaal 1,50 meter zijn en kleine voeten hebben dat het ze gemakkelijker afgaat, maar op meerdere plekken werd het pad zo onbegaanbaar (soms omdat er letterlijk water over het pad naar beneden liep) dat Tom zich moest laten helpen door zich aan de hand te laten nemen van de kleine lokale vrouwen. Dat zal een vreemd gezicht zijn geweest, een lange man van 29 die aan de hand loopt van een klein vrouwtje van middelbare leeftijd... Tom moest wel even zijn trots inslikken voordat hij daaraan begon, maar daardoor is hij wel heelhuids afgedaald. Gelukkig was het pad de rest van de dag al een stuk beter te belopen. Afgezien van de gevaarlijke afdaling was de natuur werkelijk fantastisch! Enorme vergezichten, kleine dorpjes en overal rijstvelden met etende waterbuffels (zie foto). Echt een betoverend landschap. Om een uur of 12.30 was het tijd voor een lunch in een krotje dat Tom en de groep onderweg tegenkwamen. Helaas lieten die vriendelijke Black Hmong dames die Tom zo goed geholpen hadden toen hun ware aard zien (muhahaha). Ze waren alleen maar meegelopen om iets te verkopen, want uit de rieten manden die ze op hun rug droegen (zie foto) kwamen allerlei handicraft items naar boven: van etuis tot waterfleshouders en van armbanden tot tafellakens. Zonder Yvonne aan zijn zijde had Tom hier natuurlijk helemaal geen interesse voor, maar ze waren wel heel erg opdringerig. Ze kwamen ons lunch krotje in, gingen vlak voor Tom staan en bleven daar minstens 15 minuten hun waren laten zien en ondertussen tientallen keren dezelfde vraag stellen: 'I help you, you buy some from me..?'. Waarop Tom evenzovaak 'Nee' moest antwoorden. Gelukkig kwam het eten toen en gingen ze weg, om na de lunch tijdens het middagdeel van de tocht weer vrolijk door te gaan. Zeer irritant... Gelukkig kon dat de tocht niet bederven want de natuur is zo mooi en Tom kon ze goed negeren... Teruggekomen van de trekking bleek Yvonne alweer aardig opgeknapt, net als het weer, en in staat om nog iets te gaan doen. Daarom zijn we een heuvel vlakbij ons hotel gaan beklimmen en hebben we van daaruit hele mooie foto's van het omringende landschap en van Sapa kunnen maken (zie foto's). Yvonne kon het allemaal prima bijbenen, ze was dus weer beter.
Op onze laatste dag in Sapa was het nog een stukje beter weer en besloten we naar het naburige dorpje Cat Cat te lopen. Dat is een wandeling van ongeveer 3 kilometer heuvel af (op de heenweg dan) door, wederom, een prachtig landschap. Aangekomen bij Cat Cat bleek het een Cultural Village te zijn, ofterwijl overal stalletjes waar troep verkocht werd en waar geen mensen (meer) wonen. Snel maar langsgelopen want er was gelukkig ook nog een waterval helemaal beneden. Een lange trap af, een hangbrug over en toen kwamen we aan bij het waterval. Die was best wel aardig (zie foto) en ook het weer zat goed mee. Na daar gechilled te hebben zijn we via een andere route terug naar Sapa gelopen. Inmiddels was het alweer zo warm dat we gingen zweten, dat beviel en stuk beter dat rillen van de kou... De rest van de dag hebben we wat rondgehangen totdat we om 17.00 uur opgehaald werden om weer maar het treinstation van Lao Cai gebracht te worden. Onze trein richting Hanoi vertrok om 19.30 en we deelden onze coupe deze maal met twee Duitsers van middelbare leeftijd. Nog een leuk gesprek mee gehad en ervaringen uitgewisseld.
De volgende dag kwamen we om 4.15 uur aan in Hanoi. Gelukkig hadden we op de heenweg al een treinticket naar Haiphong geboekt. Deze trein vetrok om 6.00 uur, dus we hoefden niet heel lang te wachten. Om een uur of 8.00 kwamen we aan in Haiphong en namen gelijk een taxi naar de haven waar de ferries vertrekken richting Cat Ba Island. Daar aangekomen, inmiddels was het 8.45 uur, bleken er geen kaartjes meer te zijn voor de fast ferry van 9.00 uur, en er gaat er maar 1 per dag. Balen, dan maar met de slow boat (die er 2,5 uur over doet). Gelijk werden we door een aantal vriendelijke bijstanders (toen dachten we nog dat ze oprecht vriendelijk waren) naar een ander loket verwezen voor kaartjes met de volgende boot. Bij het bewuste loket aangekomen bleken ze maarliefst 250.000 Dong per persoon te willen voor de slow boat, veel te veel dus! Ook de volgende twee bureautjes die we aanspraken kwamen met dat bedrag op de proppen. Daar wilden we echt niet aan mee doen, die oplichterij. Dus toen maar rustig doorgelopen en uiteindelijk een ander bureau gevonden waar ze kaartjes voor 80.000 Dong per persoon verkochten, een heel stuk beter. Alhoewel de boot pas om 12.30 uur zou vertrekken wel een veel betere prijs. Wij hebben dus gewacht en zijn daadwerkelijk om 12.30 uur vertrokken richting Cat Ba Town. Die slow boat is een verhaal apart. Fantastisch om te zien wat mensen allemaal meenemen aan bagage! We hebben matrassen, fietsen, airco's, plafondlampen en ontelbaar andere dozen achter, voor en naast ons opgestapeld zien worden. Elke centimeter van de boot is bezet een doos of door iemand die er zit. Gelukkig konden wij op een redelijke plek zitten, buiten op het voordek, en was het weer ook nog heel goed. De boot deed er uiteindelijk 2,5 uur over en het was een ontspannen en mooie tocht. Onderweg hebben we nog een local ontmoet die een goede tip voor een hotel had (de eigenaar was uiteraard een vriend van hem). Aangekomen in Cat Ba Town bleek het zowaar echt een goede tip te zijn, het was een mooi hotel met nette kamers en wij hadden een fantastisch mooi uitzicht over de baai vanuit onze kamer en het balkon (zie foto) op de 6de etage, daar zorgen de kamerbrede ramen voor! Cat Ba Town is een klein toeristisch stadje, maar omdat er zo weinig toeristen waren was de sfeer relaxed en rustig. En ook het weer zat nog eens mee.
De eerste hele dag in Cat Ba Town hebben we besteed aan het genieten van het mooie weer op het strand. Er waren drie stranden op loopafstand (5 minuten) van ons hotel die alledrie heel rustig waren (zie foto). Op Cat Co 2, het tweede strand, hebben we de hele middag gelegen en van het uitzicht over Halong Bay genoten. Aan het eind van de middag hebben we een tweetal tours geboekt. Een dag later zouden we een dagtour met een boot door Halong Bay doen en de dag erna een halve dag tour met de scooter naar Hospital Cave en Cat Ba National Park. Verder hebben we ook het vervoer vanaf ons hotel naar Hanoi geboekt, want we zouden de 28ste van daaruit naar Da Nang vliegen.

Voor de tweede hele dag in Cat Ba Town hadden we een boottocht geboekt. Dat was leuk, vooral door de prachtige omgeving waarin we ons bevonden. Er zou een english-speaking guide op de boot aanwezig zijn, die kon echter helaas nog net 'yes' en 'no' uit elkaar houden. Veel informatie kregen we dus niet. Gelijk bij vertrek, maar ook verderop in Halong Bay, kwam je overal zogenaamde floating villages tegen. Dat zijn klein dorpjes op het water, bestaande uit tuinhuisjes die op een drijvend vlot van piepschuimblokken gebonden zijn. Een heel apart gezicht zo midden in de baai. We stopten bij een grot, die we ook binnen mochten gaan. Erg donker, en met 1 kleine zaklamp om iedereen de weg te wijzen moesten we ons vooral concentreren om ons niet te stoten of te struikelen. De tweede stop was leuker, toen mochten we een stuk kayakken. Dat was erg gaaf: we konden via een grot dwars door een berg varen en opnieuw hadden we een prachtig uitzicht. Lunch was aan boord van de boot, vis en groenten en rijst. Daarna nog rondvaren in Halong Bay, een stop bij Monkey Island en toen weer langzamerhand terug. Helaas konden we niet snorkelen, daar was het wat te koud voor. Al met al een leuke dag.

De dag erna hadden we voor de ochtend een tour over het eiland geboekt. We mochten achterop 2 scooters, een ervaring op zich. Je bent je toch beter bewust van je omgeving op een scooter dan bijvoorbeeld in een auto. Bovendien kun je de bomen ruiken, heerlijk! Yvonne brandde zich nog wel een keer aan de uitlaat bij het afstappen, duidelijk niet gewend aan scooters... Dat wordt een leuk litteken, alweer een souvenir van de reis. We stopten eerst bij de Hospital Cave, een mini-ziekenhuis in een grot die tijdens de Vietnam-oorlog gebruikt werd om patienten (soldaten en locals) in een veilige omgeving te kunnen behandelen. Het heeft 3 jaar geduurd om dit ziekenhuis te bouwen, en is toen ongeveer 10 jaar in gebruik geweest ('65-'75). Vanaf midden jaren 80 is het open voor toeristen. Heel apart, we hadden nog nooit zoiets gezien. Wat een werk moet dat geweest zijn om te bouwen! Daarna met de scooter verder naar de Ngu Lam Peak. Die moesten we toen eerst nog even beklimmen, wat nog een hele opgave was. Geen gebaande wegen zeg maar, er moest flink wat inspanning geleverd worden. Wel echt de moeite waard, wat een prachtig uitzicht hadden we vanaf de top! (zie foto). Daarna afdalen en met de scooter door naar de andere kant van het eiland om via die weg weer naar het hotel te gaan. Heel gaaf, al die bergen op en af op de scooter. 's Middags liet de zon zich weer eens zien, dus daar gingen we gelijk gebruik van maken! Lekker een paar uur op het strand gelegen, wat een zwaar leven...

De volgende dag hadden we de reis naar Hoi An (ongeveer in het midden van Vietnam) op het programma, wat betekende dat we wederom van verschillende soorten vervoer gebruik moesten maken. Eerst een bus naar de andere kant van het eiland, toen met de speedboot naar Haiphong (wat deze keer een half uur duurden in plaats van de 2,5 uur met de slow boat). In Haiphong stond een bus te wachten die ons van de haven naar een busstation bracht, waar we moesten rennen naar de volgende bus. Onze bagage werd in de rijdende bus gegooid en de chauffeur wilde nog net even stoppen om ons in te laten stappen. Er werd nog wat geld voor ons uitgewisseld en toen konden we in een comfortabele bus richting Hanoi. Toch bijzonder hoe dat hier gaat: je boekt een ticket naar Hanoi, en dan krijg je een handgeschreven briefje waar op staat dat je betaald hebt. Vervolgens vraagt niemand hiernaar en loopt alles op rolletjes: nergens vroeg iemand ons om een vervoersbewijs of iets dergelijks, er wordt alleen de hele tijd wat geld doorgegeven. Wel superhandig natuurlijk maar soms voel je je hierdoor een beetje ongemakkelijk. Tot nu toe is het altijd goedgekomen dus we vragen maar nergens naar. Eenmaal in Hanoi aangekomen stonden er uiteraard weer rijen taxi's te wachten om ons naar het vliegveld te vervoeren. We gooiden onze bagage in de eerste de beste meter-taxi en gingen op weg. Onderweg merkten we dat we wederom te maken hadden met een op hol geslagen taxi-meter, die wel erg snel opliep voor weinig afstand. De taxi toen maar weer laten stoppen en toen hij ons niet voor een redelijke prijs naar het vliegveld wilde brengen maar uitgestapt en op de volgende taxi gewacht. Daar maar een vaste prijs mee afgesproken want die meters vertrouwen we niet meer! Het was toch nog best een eind rijden naar het vliegveld maar we hadden ruim de tijd aangezien ons vliegtuig pas om 16.10 uur zou vertrekken richting Da Nang. Een beetje op het vliegveld rondgehangen, geluncht en toen ingecheckt. De vlucht verliep verder zonder problemen en op het vliegveld stond een vrolijke jongen van het hotel dat we in Hoi An hadden geboekt ons op te wachten. De rit van de luchthaven in Da Nang naar Hoi An duurde ongeveer 3 kwartier en we kwamen in het donker aan. Wat ons meteen opviel was dat iedereen hier vrolijk is! We werden leuk onthaald met een drankje en onze tassen werden voor ons naar boven gebracht. De kamer is erg leuk, met een groot bad! Niet dat er genoeg warm water is om het bad te vullen, maar het gaat om het idee. Er is gratis internet en het kost niet veel om onze was te laten doen. We kregen gelijk een kaartje van het centrum en een telefoonnummer voor als we verdwaald zouden raken (in 20 minuten ben je het hele centrum door maar aardig bedoeld!). 's Avonds gelijk maar even een rondje lopen en lekker gegeten, ook al geholpen door oprecht vriendelijke mensen. Dat hebben we toch gemist in het noorden merken we. Zie je wel, het is net als in Nederland: hoe zuidelijker, hoe gezelliger... Heerlijk lang geslapen die nacht want van al dat reizen wordt je moe (vooral van die irritante taxi-chauffeurs).

Toen was de dag aangebroken dat we ons konden storten op de op-maat-gemaakte kleding! Daar staat Hoi An bekend om: veel toeristen laten zich hier voor een prikkie pakken, jurken, jassen etc. aanmeten. Aangezien Tom in Nederland nog wel eens moeite heeft om pakken te vinden met de juiste lengte, een ideale gelegenheid om eens flink in te kopen. We kregen van het hotel een adres waar we 10% korting konden krijgen en na een check op internet bleek dat veel mensen hier een goede ervaring mee hebben. Het is niet de goedkoopste, maar je wordt goed geholpen en de stoffen zien er steving en duurzaam uit. Tom heeft twee stoffen uitgezocht waar hij een pak van laat maken, met een zijden voering. Voor beide pakken heeft hij een extra broek besteld en hij krijgt er een overhemd gratis bij. Yvonne werd ook enthousiast in de winkel (al te lang niet geshopt?) en zag een hele leuke stof voor een winterjas, ook met een zijden voering. Via wat plaatjes in tijdschriften en advies van de dames van de winkel kwamen we op een leuk model, wat ze nu volledig op maat gaan maken. Ze besloot ook nog een casual colbertje van blauwe corduroy te laten maken. Toen we eenmaal weer buiten stonden begon het bij Tom toch ook wel te kriebelen om nog een winterjas te laten maken. We gingen toch maar terug om dat, en nog een jasje voor Yvonne te bestellen. Morgen mogen we terugkomen om door te passen en eventueel nog wat aanpassingen te doen en dan is het de dag erna klaar. Echt heel gaaf om alles op maat te laten maken, dat voelt toch wel redelijk decadent. Je kan precies zeggen hoe je het wilt hebben: welke stoffen, voeringen, hoeveel knoppen, zakken, welke stijl (Hugo Boss stijl voor Tom) etc., etc. Fantastisch! Tom heeft nu voor 294 euro twee pakken (cashmere wool met zijden voering) met 2 extra broeken, een overhemd met dubbele manchette en een winterjas. Niet slecht toch? We sturen alle kleding in een pakket naar huis, want dat gaat niet meer passen in onze backpacks... Je wordt echt enorm hebberig van het door de straten van Hoi An lopen. Overal worden de mooiste kleding (je mag met je eigen plaatje uit een tijdschrift komen, en dan maken ze het precies na), op maat gemaakte schoenen, tassen, lampionnen, schilderijen. Echt supermooi allemaal. Hoi An is een heel vriendelijk, leuk stadje waar we de komende dagen nog van gaan genieten. Het ontbijt in het hotel is ook een verademing: niet alleen ei, maar ook fruit, cake, toast, pannenkoek etc. Heerlijk! Morgen gaan we naar My Son, een groot terrein met Cham-ruines. Dit staat op de lijst van World Heritage Sites (net als het oude centrum van Hoi An, overigens), dus dat moet heel indrukwekkend worden. We zullen zien.