Luang Prabang was ondanks de hitte, de vele toeristen en de overal aanwezige Hmong verkoopstalletjes een leuke en mooie stad. Door de temperatuur probeerden we onze dag zo in te vullen dat we 's middags even niks hadden. Dus redelijk vroeg opstaan, het eeuwige american breakfast naar binnen werken (zijn ze hier gek op) en dan wat mooie plekken bezoeken in de stad voordat de ochtendbewolking weg is en je begint te smelten. We hadden een trip naar de Kouang Si Watervallen geboekt, dat bleek een goede keus. Het was een uurtje rijden. Zodra je de stad uit bent kom je gelijk niemand meer tegen, heel ongerept. Bij de watervallen was het natuurlijk wel weer druk, met allemaal stalletjes waar ze van alles en nog wat verkopen en een een of ander bear rescue centre, best fout allemaal. Maar de watervallen zelf maakten alles goed, prachtig! Op bepaalde plateaus kon je zwemmen en dat is op zo'n warme dag natuurlijk heerlijk. Je kon helemaal naar boven lopen en overal had je een mooi uitzicht. Zeker de hoofdwaterval moest een inspiratiebron voor Bob Ross zijn geweest (nog een boompje hier en een stroompje daar).

De volgende dag hadden we een ochtendtour met de slow boat (en die was inderdaad slow!) naar de Pak Ou Caves. Tom kon niet rechtop zitten in de boot, dan kwam zijn hoofd tegen het plafond dus echt comfortabel was het niet. We maakten een tussenstop bij Whiskey Village waar je uiteraard weer allemaal rommel kon kopen. Verder een tempel waar een monnik zijn zaag zat te slijpen. We bleven hier 15 minuten dus echt uitgebreid konden we het niet zien, gelukkig maar. Door naar de grotten. Er was zowel een upper cave (donker gat zonder licht met honderden boeddha-beeldjes) als een lower cave (zag er al iets beter uit met een mooi uitzicht over de Mekong) We waren duidelijk niet de enigen die dag! Het was erg druk en warm en daardoor minder leuk. Bovendien minder indrukwekkend dan gedacht. Viel een beetje tegen dus. Eind van de middag nog ‘de mooiste tempel van Luang Prabang' geweest: Wat Xieng Thong Ratsavoravihanh. Viel ook al een beetje tegen, zo mooi was hij niet. Misschien zijn we al te veel verwend met mooie tempels. De koninklijke begrafeniswagen was wel mooi, een hele grote draak met mooie details.

's Avonds voelde Yvonne zich niet zo lekker en de volgende dag werd ze wakker met koorts. Maar even een dagje op bed blijven liggen dus. Tom is toen alleen naar het Royal Palace Museum geweest, wat wel de moeite waard was. Aan de inrichting en de wandversieringen kon je wel zien dat ze nooit echt geld hebben gehad, maar het was minder vergane glorie dan het museum in Vientiane.

De volgende dag was de koorts nog niet weg maar het was wel tijd om uit te checken en eind van de middag naar het vliegveld te gaan voor onze vlucht naar Hanoi. We waren blij dat ons deze keer geen lange busreis te wachten stond want zelfs als je je goed voelt is dat al niet echt een pretje. De luchthaven van Luang Prabang stelde niks voor, wel leuk dat je precies kon zien wanneer ons vliegtuig aankwam en hoe die weer klaar werd gemaakt voor de volgende rit (we zagen onze eigen tassen ingeladen worden). Zoals we al dachten kon Tom niet staan in het kleine propellervliegtuig, maar we hadden goede stoelen en het was een prima vlucht van nog geen uur. Met 2 paracetamollen en haar helderste gezicht moesten we toen nog langs de thermocamera (mexicaanse griep maatregel). Gelukkig werd Yvonne er niet uitgepikt (misschien werden we geholpen door het feit dat het ineens koud was: 17 graden!) en konden we even later in een taxi stappen om recht in de files van Hanoi terecht te komen. Wat een enorm drukke stad zeg! Niet normaal. In die drukke stad zaten wij ook nog eens met ons hotel in het drukste stuk met de nauwste straatjes. Soms kon je je op straat te voet niet eens bewegen omdat de weg vol was met stalletjes, scooters en toeterende taxi's. Ze zijn hier gek op toeteren, dan is hun manier om hun komst aan te geven. Bovendien hebben ze geen respect voor een rood stoplicht en moet je dus regelmatig je leven op het spel zetten om over te kunnen steken, ook als het licht op groen staat. In Hanoi hebben we niet heel veel actiefs kunnen doen aangezien Yvonne zich nog steeds niet goed voelde. Dus na een uitje naar bijvoorbeeld het Ethnologie Museum moesten we weer even terug naar de kamer om bij te komen. De koorts was inmiddels wel weg maar fijn vervangen door een buikpijn en zwabberbenen. Het museum was trouwens erg leuk met traditionele huizen die je van binnen kon bekijken en informatie over de tientallen bevolkingsgroepen van Vietnam. De dag erna zijn we nog langs het presidentiele paleis gelopen en het Ho Chi Minh Mausoleum (was dicht omdat zijn lichaam voor groot onderhoud in Rusland is). Op de terugweg liepen we door een park waar we heel veel bruidsparen zagen die gefotografeerd werden, was een leuk gezicht. De temperatuur was inmiddels iets beter maar we liepen nog steeds in trui en lange broek, dat was lang geleden!

De laatste ochtend in Hanoi was een redelijk dieptepunt voor Yvonne, ze voelde zich erg flauw en niet in staat iets te doen die dag. Met een nachttreinrit naar Sapa op het programma die avond besloten we de kamer nog een halve dag bij te boeken (dit was gelukkig mogelijk) zodat Yvonne op bed kon blijven liggen. Tom ging die dag alleen naar het Waterpuppet Theater (matige show met een zitplek zonder beenruimte), wat vlakbij ons hotel was, en daarna onze treinkaartjes, die gereserveerd waren door ons hotel in Sapa, ophalen. Het kostte even wat moeite om het juiste loket te vinden voor de kaartjes maar uiteindelijk gelukt. Ook gelijk kaartjes voor de rit naar Haiphong gekocht, waar we de 24^ste naartoe gaan, om vanaf daar naar Cat Ba Island te gaan. 's Avonds een taxi naar het station genomen, en de trein ingestapt. We hadden een slaaptrein met een hokje voor 4 personen. Uiteraard paste Tom niet in het bed en ook niet onder de te kleine deken maar Yvonne gelukkig net wel. We hadden leuk gezelschap van Engelse toeristen en de rit verliep soepel. Zowaar nog even geslapen. Om 4.45 uur kwamen we aan in Lao Cai. Daar stond iemand ons op te wachten en gingen we met een minibus naar Sapa, een rit van ongeveer een uur. In Sapa was het nog veel kouder dan in Hanoi! Een trui was niet meer genoeg, onze jassen moesten uit de backpack getoverd worden... Helaas heeft onze hotelkamer geen verwarming alleen een straalkacheltje, wat onvoldoende is om de kamer warm te houden dus we waren genoodzaakt de slaapzakken erbij te pakken en onder de deken te gaan liggen. Even een paar uurtjes geslapen en 's avonds het dorpje ingegaan om ergens iets te eten. Langzamerhand gaat het wat beter met Yvonne, hoewel de kou ook niet echt helpt. Vandaag een beetje het dorpje bekeken en voor morgen een trekking geboekt voor Tom (Yvonne waagt zich er nog maar niet aan). Maandag willen we samen naar Cat Cai lopen, dat schijnt goed te doen te zijn vanaf hier. 's Avonds hebben we dan de nachttrein weer terug naar Hanoi en gaan we gelijk door naar Haiphong, vanwaar we met de boot naar Cat Ba Island gaan. Cat Ba Island (het enige bewoonde eiland in Halong Bay) schijnt prachtig te zijn en heel wat warmer dan hier dus ook daar kijken we naar uit.