De laatste dagen op Koh Chang waren erg lekker, maar we hadden ook wel weer even genoeg gehad van het eilandje. Na een lange tijd zoeken hadden we een geschikte plek op Koh Phi Phi gevonden om te overnachten, Andaman Beach Resort. We hebben daar een deluxe kamer met airco geboekt. Ze hebben een zwembad en het is vlak bij de zee, dus dat klinkt allemaal erg leuk. Helaas is Phi Phi redelijk duur, dus het is wel een investering gebleken. Voor het goede doel zullen we dan maar zeggen.

We werden de 23^ste om 7.00 uur bij Phuket Backpacker opgehaald door een minibusje om naar de ferry gebracht te worden. Ook deze ferry was erg traag, maar goed het was nog vroeg. Om een uur of 10.00 aangekomen op het vaste land en toen in hetzelfde minibusje naar een soort verzamelpunt alwaar de VIP bus richting Bangkok klaarstond. Eerst nog 1,5 uur wachten en toen gingen we weg. We hadden best goede plaatsen met beenruimte, maar deze keer geen eten en drinken in de bus gekregen. Onderweg zijn we nog gestopt om wat te eten en naar de WC te gaan. Om 17.00 kwamen we dan eindelijk aan in Bangkok in een zeer drukke backpackers straat. Een dik uur later zou een andere bus ons naar Phuket brengen. Dus eerst maar even gegeten. Om 18.00 werden we opgehaald door een ventje en werden we met een groep anderen door een aantal nauwe straatjes en zelfs een boxschool(!) naar weer een ander verzamelpunt gebracht. Weer 30 minuten wachten en toen kwam de bus eindelijk. Vervolgens vertrokken we op een reis van, op papier, 12 uur naar Phuket. Vlak voor middernacht gestopt om wat te eten en toen doorgereden. Slapen was er niet echt bij, in de bus is dat toch niet comfortabel. Nachtje overslaan dan maar... Aan het begin van de ochtend kwamen we aan in Surat Thani, alwaar we van bus zouden moeten wisselen (dat wisten we niet vantevoren). Maar niet voordat we met een minibusje van de ene naar de andere verzamelplaats waren gebracht en weer 45 minuten gewacht hadden. Yvonne kon als laatste in een busje naar de verzamelplaats mee, en Tom kwam in de volgende. Deze gingen echter niet naar dezelfde verzamelplek, en dus moesten we weer op zoek naar elkaar. Het bleek dat we 200 meter uit elkaar in een ander kantoortje moesten wachten. Tom is toen maar naar Yvonne gelopen, aangezien bij haar kantoor de bus kwam. Dat bleek een zeer gammele en krappe bus te zijn met een versnellingsbak die zijn langste tijd had gehad en die de chauffeur telkens met veel geweld in een andere versnelling moest zetten. Na een tijdje rijden bleek deze bus werkelijk overal te stoppen en mensen op te pikken. Na een uur mensen ophalen en rondrijden keerde hij de bus om met de mededeling dat de versnellingsbak kapot was en we op en andere bus moesten overstappen. We werden naar het busstation gebracht en moesten daar weer een uur wachten op en andere bus die al heel vol bleek te zitten. Wij hadden nog net twee zitplekken geregeld (15 anderen moesten staan!), maar Tom had niet genoeg ruimte voor zijn benen. Met een reis van 4 uur naar Phuket voor de boeg allerminst een fijne gedachte. De nieuwe bus was wel goed, maar ook die stopte weer overal voor iedereen, zodat we pas na 15.00 aankwamen op het busstation van Phuket Town, in plaats van om 11.00 zoals ons verzekerd was. Uiteraard waren we inmiddels, na 32 uur onderweg, heel erg moe en plakkerig. Vanaf het busstation was het nog 20 minuten lopen met onze te zware tassen in de hitte van Thailand (voor de zoveelste keer een bezweet shirt en druppende haren), maar toen waren we er eindelijk. De kamer in Phuket Backpacker bleek netjes en had gelukkig airco. Helaas moesten we weer douchen in de toiletruimte, maar dat ging wel beter dan in Bangkok. Na aankomst lekker chillen en ergens voor 2,5 euro avond gegeten en daarna snel naar bed.

Na een lekker lange nacht de volgende dag gecontstateerd dat het plaatselijke vegetarische festival in onze straat neergestreken was. De hele dag enorm druk en ’s avonds drommen mensen (zie foto). Heel erg leuk, lekker eten maar wel een beetje te druk. De prijs voor het eten maakte veel goed aangezien we een keer twee hoofdgerechten en 2 drankjes voor 100 Baht (2 euro) hebben gekregen. Onze dagen in Phuket Town besteedde we aan boeken ruilen en kopen (de oude waren allemaal alweer uitgelezen) de stad verkennen, eten, internet, chillen en naar het postkantoor gaan om te kijken of we wat overtollige kleren naar huis konden sturen. Verder hebben we een ferry kaartje en vervoer naar Koh Phi Phi geregeld, waar we de 26^ste naartoe zouden gaan.

Op de 26^ste zouden we om 7.45 opgehaald worden door een taxi, maar de receptie wekte ons al om 7.00 met de mededeling dat de taxi er al was en we snel mee moesten gaan. Gelukkig hadden we de tassen al ingepakt, en dus konden we snel mee de taxi in. Onze grote tas hadden we niet mee maar opgeslagen in Phuket Backkpacker waar we na Phi Phi ook weer terug zouden komen. Snel de taxi in, een paar anderen opgehaald en toen 45 minuten te vroeg (vanwaar al die haast ’s ochtends???) bij de pier aangekomen waar de ferry al klaar lag. Ferry-tochtje duurde 1,5 uur en toen kwamen we op het jaw-dropping (volgens lonely planet, wij zijn natuurlijk reeds verwend met de mooiste uitzichten) Koh Phi Phi, waar een gedeelte van de film ‘ the Beach’ (weet je nog?) is opgenomen. Er stond al een mannetje klaar om ons naar het hotel te brengen. Wat een mooie kamer kregen we zeg! Helemaal nieuw leek het wel, met een regendouche (die willen we thuis ook!) en een kingsize bed en een mooie inrichting. Je kon zelfs handdoeken pakken voor bij het zwembad en het strand. Het zouden duidelijk 3 luxe dagen voor ons backpackertjes worden. Aangezien we al vrij vroeg waren aangekomen hadden we nog de hele dag in het vooruitzicht. Eerst dus maar even brunchen en toen zwemmen en zonnen (wat een zwaar leven). De laatste restjes van de horror-rit van Koh Chang naar Phuket verdwenen met deze ultieme relaxmomenten. Overal werden thaise massages aangeboden (en er zijn honderden manieren om dit te spellen en uit te spreken hebben we gemerkt, net zoals tatoeages wel body jewwerry genoemd worden) maar we konden werkelijk niet relaxter worden dan we al waren dus een verspilling van het geld toch? Yvonne’s slippers hadden hun beste tijd wel gehad en vielen letterlijk uit elkaar dus maar nieuwe slippers gekocht. En ook maar een ‘echt’ Billabong broekje, wat wel handig is voor naar het strand e.d. (en niet onbelangrijk: niks weegt!). De rest van de dag wat op het eiland rondgelopen, we merkten wel dat het ontzettend toeristisch is, nog erger dan Phuket in onze ogen. Wel zonde van zo’n prachtig eiland. We besloten de tweede dag niks bijzonders te doen (zwemmen, lezen, eten, zwemmen, stukkie lopen) en de derde dag een sunset trip te boeken waar een bezoek aan monkey beach, maya beach, eten, drinken en snorkelbenodigdheden bij inbegrepen zaten. We begonnen de dag met ‘even lopen naar het viewpoint’. We dachten: dat zal wel meevallen. WRONG! Na de eerste steile helling kwam de tweede en toen hield het niet meer op. Hadden we nou toch maar water meegenomen. Nou ja, we zijn nu zo ver, laten we maar naar de top gaan. Gelukkig was daar een mogelijkheid om water te kopen, aangezien er weer aardig wat litertjes zweet ons lichaam had verlaten (daar is een uurtje spinnen niks bij...) Maar... wel een prachtig uitzicht vanaf de top over een groot deel van Koh Phi Phi. Gelukkig de moeite waard. Terug was wat minder zwaar (maar niet minder zweten) doordat het bergafwaarts was.

’s Middags de boottocht. Na wat onduidelijkheid waar we moesten verzamelen (informatie geven is niet de sterkste kant van de Thai) op tijd de pier bereikt en aan boord gegaan. Het was absoluut een leuke tocht maar helaas hadden we niet veel geluk met het weer waardoor de sunset niet te zien was. Wel hebben we aapjes geaaid (nou ja niet letterlijk dan maar we kwamen wel dichtbij) op Monkey beach. Om iets verder op Maya Beach te komen moesten we eerst een stukkie zwemmen van de boot naar het eiland, toen via de trap of door de grot (zoals je op de foto kunt zien) en dan kwam je vanzelf op het prachtige Maya Beach. Helaas begon het te regenen maar desalniettemin lekker gezwommen en toen terug naar de andere kant om te snorkelen. Iets gedateerde snorkelspullen maar het deed z’n werk. Veel mooie en aparte vissen gezien en heel dichtbij gezwommen, ze zijn aan de mensen gewend lijkt wel. Terug op de boot lekker gegeten: rijst, curry met kip (met ‘niet heet’ bedoelen ze hier: maar 3 rode pepers die in grote stukken in de curry drijven, maar het ging nog net), groenten en fruit. Terug naar Phi Phi Don en ons hotel, waar we alweer de laatste avond begonnen.

De volgende morgen nog even ontbijten en toen alweer richting de pier voor de oversteek naar Phuket. Dat ging vrij soepel en om een uur of 12.00 stonden we weer bij ‘onze’ backpackers waar we onze tas weer vonden. We hadden bedacht dat we beter een keer een grote supermarkt konden zoeken in plaats van die eeuwige 7 eleven, en dus vroegen we waar de dichtsbijzijnde was. De vrouw van het hostel wees het aan op de kaart en het leek zo dichtbij. Dat gaan we wel even lopen... Uiteraard (we hadden het kunnen weten) was het verder dan we dachten en in het eerder vermelde haardrogerklimaat betekent dat wederom: zweten!! In de supermarkt zelf was het trouwens wel weer subzero koud, een vreemde overgang. Die thai moeten toch wel vaak ziek worden van die extreme overgangen zou je denken. Na ons bezoek aan de supermarkt maar eens goed onze tassen bekeken en tot de conclusie gekomen dat we graag wat kilootjes bagage kwijt zouden willen zijn. Bij het postkantoor hadden we al eerder geinformeerd en de prijzen van opsturen vielen erg mee dus hebben we uiteindelijk 10 kilo teruggestuurd! Dus pa en ma (Maas), over 3 maanden komt er een enorm pakket jullie kant op! Letterlijk een last van onze schouders.

Morgen vertrekken we richting Bangkok met de bus, daarna gaan we naar Ayutthaya en vervolgens naar Chiang Mai.