Inmiddels zaten onze dagen in Zambia er weer op. Dat betekende om 4.45(!) op, om vervolgens over de zeer moeilijk begaanbare weg South Luangwa NP te verlaten en eerst terug te rijden naar Chipata (chocotoff), om daar vervolgens boodschappen te gaan doen. Marvin (onze truck) bleek ergens tijdens de verschikkelijk slechte wegen van Zambia een elektrisch probleem te hebben opgedaan. Terwijl wij dus boodschappen gingen doen, zouden de gidsen Marvin laten repareren. Helaas bleek het repareren van de problemen op zondag een tijdrovende bezigheid te zijn. Nadat ons winkeluurtje erop zat hebben we daarom nog zeker 2 uur buiten moeten wachten totdat de truck, gerepareerd en al, weer terug kwam rijden. Daarna was het eindelijk tijd om de grens met Malawi over te steken op weg naar Luwawa Forest. De grensovergang was geen probleem. Onderweg naar onze bestemming voor de dag kwamen we, zoals overal in Oost-Afrika, vele kleine dorpjes tegen. Een gemiddeld dorp lijkt te bestaan uit een paar lemen hutten (vaak rondavels), een kraal voor het vee en verder een hele hoop rotzooi. En overal waar je komt zijn er kleine kinderen die roepend en zwaaiend aan komen rennen. Een leuk gezicht is dat. Verder staan er in elk dorp minstens een paar lege of half afgebouwde huizen, soms lijken het zelfs spookdorpjes. Niet altijd een prettig gezicht. Verder is het altijd druk buiten, alhoewel de meesten in de hitte van de dag in de schaduw blijven.‘s Avonds, echter, loopt iedereen op straat en is het een drukte van belang. Vele mensen willen iets verkopen en lachen smakelijk om Tom, lang als hij is. Maar goed, we kwamen aan het einde van de dag aan in Luwawa Forest. Daar zouden we twee nachten blijven. De eerste avond hebben we aan de bar doorgebracht. Lekker chillen dus.

De volgende dag zijn we het Luwawa Forest gaan ontdekken. We besloten als groep een 3 uur durende hike te doen die Bush Buck heette. Voor een schijntje konden we er een gids bij huren die de weg wist, volgens de locals was de route namelijk slecht aangegeven, maar eigenwijs als iedereen is besloten we dat niet te doen. En dus raakten we na 1,5 uur lopen, je raadt het al, verdwaald. Er was geen bordje meer te bekennen, en dus hebben we maar een paar locals gevraagd wat de weg terug was naar onze campsite. Jammer alleen dat het enige wat uit de monden van 90% van de locals kwam 'money, money, money' was. Na lang zoeken ook nog een paar normale mensen gevonden en dus bereikten we na een uur lopen alsnog de campsite. Al met al best een leuke wandeling. 's Middags alleen maar gechilled en toegekeken hoe twee plaatselijken een uur nodig hadden om, op ons verzoek, een tafeltennistafel op te bouwen. Toen die klaar was zijn we lekker gaan ping-pongen. Chris werd nog eenvoudig geklopt door een bejaarde, lol alom dus. 's Avonds bij de open haard een spelletje gedaan en daarna lekker slapen.

Inmiddels was de tijd gekomen om het bos te verlaten en over de meer dan slechte weg weer terug te keren en verder te rijden richting Lake Malawi. Eerst maakten we een stop in Mzuze om wat inkopen te doen op de Middeleeuws-aandoende markt. Een belevenis op zich. Daarna direct door naar Kande Beach campsite, dat direct aan het strand ligt. Erg mooie bar een een heerlijk strand dat we dezelfde middag ingewijd hebben, plus elektrische(!) douches. Het koude water uit de kranen wordt in de douchekop elektrisch verwarmd. Zoals iedereen weet zijn water en elektriciteit geen vrienden, zeker niet omdat het open elektriciteistdreaden betrof, en dus lieten de eerste verhalen over elektrische schokken onder de douche niet lang op zich wachten. Wij hebben daar gelukkig geen last van gehad. 's Middags had Yvonne 2 uur paardrijden geboekt voor de volgende dag en Tom was van plan te gaan snorkelen bij een nabijgelegen eiland.'s Avonds hebben we punch gemaakt en lekker opgedronken.

Onze tweede dag aan Lake Malawi bleek lang niet zo mooi qua weer als de eerste middag. Het was de hele dag overcast en winderig. Om 7.00 ging het paardrijden van Yvonne toch nog door, gelukkig maar. Onderwijl kon Tom van een Full English Breakfast genieten. Om ongeveer 9.30 kwam Yvonne met paard en al terug op de campsite om vervolgens een stukje in het meer te rijden. Was erg leuk. Het weer bleef daarna echter matig, waardoor het snorkelen niet door kon gaan. De rest van de middag maar besteed aan Kniffelen (Yahtzee), lezen en drinken. Ook mooi. Wat alles echter goedmaakte was dat Jabu een heel varken had laten komen om die boven het vuur op een spit gaar te braden. Die hebben we met het avondeten lekker opgegeten.

De dag erna verlieten we onze campsite om eerst weer naar Mzuze te gaan, alwaar het slot van Marvin (dat twee dagen ervoor uit de deur was gevallen) te repareren en inkopen te doen. Dit duurde natuurlijk weer langer, maar toen gingen we dan ook verder naar het noorden richting Chitimba Beach, ook direct aan Lake Malawi. Dit bleek een iets simpelere campsite te zijn, maar goed te doen. De volgende dag kon je mee doen met een monster-hike van 30 kilometer, waarvan 15 kilometer heuvel op, naar Livingstonia. Livingstonia is een missiepost die door David Livingstone is opgericht in de heuvels nabij Chitimba om zieltjes te winnen en goed te doen. Wij besloten mee te gaan. Aangezien de hike om 6.00 uur zou vertrekken zijn we vroeg naar bed gegaan.

De volgende dag om 5.00 uur op om op tijd te kunnen vertrekken. Om 6.00 uur vertrokken wij met Pablo en Katharina vol goede moed op weg naar Livingstonia. Na 30 minuten lopen begon de hike pas echt en gingen we heuvel op. Al snel bleek de weg meer dan slecht met overal rotsblokken, grind en gaten. Daarbij werd het al om 7.00 uur warm en het duurde dan ook niet lang voordat we helemaal doordrenkt waren van zweet. Na 3 uur bergop lopen met af en toe een waterpauze kwamen we bij de plaatselijke watervallen aan. Daar hebben we even gerust en ons opgefrist. Toen was het nog een uur lopen naar Livingstonia en vervolgens nog 30 minuten naar de kerk. Al redelijk moe boven aangekomen, inmiddels was het 10.30, bleek het een redelijk dorp te zijn met eigen scholen en zelfs een universiteit. Bij de kerk aangekomen hebben we geluncht en de toren beklommen. Om ca. 11.40 gingen we weer op weg terug. De terugweg viel bitter tegen. De slechte weg, gecombineerd met de hitte, de inmiddels pijnlijke voeten en de naderende vermoeidheid maakten het een zeer zware tocht. Toen we eindelijk de heuvel af waren, moesten we nog 30 minuten naar de campsite lopen alwaar we instortten. Eerste gedronken en gezwommen. 's Avonds heel vroeg slapen.

De volgende twee dagen hebben we alleen op we weg doorgebracht in Tanzania. Eerst een lange rit naar Iringa en daarna een enorm lange rit naar Dar es Salaam. Ondanks dat er 3 miljoen mensen in Dar wonen kan je de stad alleen in over een 2-baans weg. Kortom, het was erg druk. Vervolgens 30 minuten gewacht op de ferry naar de overkant van het schiereiland. De ferry is een avontuur op zich. Een enorme mensenmassa die zich verdringt om de boot op te komen en een fantastische wanorde aan beide oevers. Echt Afrika! 's Avonds op de campsite, direct aan de het strand gelegen, informatie over onze volgende bestemming gehad: Zanzibar! De volgende ochten zouden we met de ferry van Dar es Salaam gedurende 2 uur naar Zanzibar varen alwaar we in een hotel in Stone Town geplaatst zouden worden. Wat er daarna gebeurde bewaren we voor een volgende entry...