Tja, na 3 weken 24 uur per dag met elkaar doorgebracht te hebben, bouw je toch een band op. Maar in Zimbabwe was het, na een bezoek aan de prachtige Victoris Falls (zie foto's), toch tijd om afscheid te nemen van de groep. We zijn de enigen die het tweede deel richting Nairobi doen, en zullen dat dus in een nieuwe groep doen. Gelukkig hoorden we al wel dat onze gids en chauffeur ons blijven vergezellen, dus toch nog wat bekende gezichten.

Zimbabwe, wat een bijzonder land! Ze hebben om te beginnen geen eigen valuta meer, dus ze gebruiken alleen US dollars. En alles is duur! Hoe kunnen die locals dat betalen? Nou ja, niet dus en daarom worden we OVERAL aangesproken door mensen die vragen om geld, kleren, shampoo, je kan het zo gek niet bedenken. In ruil daarvoor bieden ze craftwork aan en ook hun voormalige biljetten: vooral die van 100 triljoen dollar is grappig! En we hoorden dat die op het eind (feb 2009) nog niet eens 1 US dollar waard was.

Omdat we wel wat souvernirtjes mee wilden nemen bezochten we de locale carftmarket. Daar ben je een behoorlijke prooi als tourist, maar iedereen blijft wel vriendelijk (aandringen). Afdingen is een kunst hier, ze zijn behoorlijk stug. Bij 1 stalletje hing een bordje: ‘goedkoper dan de Hema!' Humor! Daar moesten we natuurlijk wel iets kopen. Op de terugweg naar de lodge aan de praat geraakt met wat gasten. Omdat onze backpacks toch veel te zwaar zijn :)hebben we ze maar wat kleding en andere spullen gegeven. Wat een uitzichtloos bestaan zeg, heb je je school afgerond (en dan heb je al geluk), zijn er geen banen beschikbaar en hang je de hele dag maar wat op straat, hopende dat wat toeristen je wat kleding geven omdat dat in de winkels onbetaalbaar is. En dat terwijl Zimbabwe nog niet eens zo lang geleden het meest ontwikkelde land van Afrika was!

De volgende dag hadden we niet veel te doen. Je kon gaan raften of bungeejumpen maar daar hadden we (mede vanwege de prijs) geen zin in. Wel hebben we een heerlijke massage gehad bij de lodge, na een paar weken op een matje slapen kwam dat wel goed uit. Ook nog gezwommen en wat rondgelopen in het centrumpje. Als je niet echt ‘in the mood' bent voor aanspraak moet je dat niet doen, je wordt enorm lastiggevallen de hele tijd. Lekker ijsje gegeten bij de Creamy Inn (naast de Chicken Inn en de Pizza Inn). Na een derde dag in Zimbabwe wat booschappen te hebben gedaan en van de laatste groepsgenoten afscheid te hebben genomen, kwamen we ‘s middags als iemand tegen van de volgende tour: Pablo uit Argentinie. ‘s Avonds hebben we ook de rest van de groep ontmoet, wederom veel duitsers! Maar gelukkig geen vertaler deze keer. Het zijn Chris en Elena, Catarina en Tine (zusjes), Tobias en Hanna, en Nicole en Julia . En dan hebben we nog Lily uit Nieuw-Zeeland (van wie we een goede tip hebben gekregen voor de opdracht die Lisette ons heeft meegegeven J) die ons tot Malawi zal vergezellen.

De volgende dag stond ons een lange rit naar Lusaka, Zambia te wachten, het eerste deel over de slechtste weg ooit! Soms kwamen we zelfs los van onze stoel zo erg hobbelde het. ‘All part of the adventure' zijn we inmiddels gewend om te zeggen. Om 19.00 uur kwamen we, in het donker, aan en toen gingen we maar snel eten om ons daarna wat uitgebreider aan elkaar voor te stellen. Wederom een hele leuke groep. Wat kleiner deze keer, 12 mensen. Ook de volgende dag stond in het teken van een lange rit, deze keer naar Chipata. Ook daar kwamen we pas laat aan dus niet veel tijd om dingen te doen. Toen was het tijd om naar South Luangua National Park te gaan. Onderweg zijn we nog gestopt bij een basisschool, waar we uitleg kregen over het onderwijssysteem in Zambia. We hadden wat schriften en pennen voor de kinderen meegenomen en we mochten kijken wat ze leerden. Ze hadden net een les maatschappijleer (of iets dergelijks) gehad en het bord was volgeschreven met hoe je uitdroging kunt voorkomen. Lieve kindjes die het mega-interessant vonden om de foto's terug te zien als we die maakten. ‘s Middags kwamen we op de camping aan en konden we een sunset gamedrive doen. Helaas niet veel gezien, we wachten nog steeds op een luipaard!! Onze camping lag aan een rivier waar veel nijlpaarden krokodillen zitten. De nijlpaarden zitten overdag in het water, maar ‘s nachts komen ze op het land en grazen ze dus tussen onze tenten! Best een eng idee maar ze zien de tenten vooral als een obstakel waar ze met gemak omheen lopen. Als je ‘s nachts naar de wc moest mocht je niet alleen lopen, dan moest je een nightguard vragen om mee te lopen. Op deze camping bleven we 2 nachten dus de volgende dag hadden we tijd om een wandeling langs het water te maken (grote krokodillen gezien!) en ‘s middags gingen we naar een trible textile project (grappig maar niemand was aan het werk dus konden we nog niet zien hoe het gemaakt werd) en hebben we nog een dorpje bezocht. Leuk om te zien hoe ze daar leven! De kinderen waren wederom erg enthousiast en we moesten dan ook vooral de hele tijd handjes vasthouden. Rest van de middag gezwommen en gelezen. Het weer is nog steeds goed, soms wel aan de hete kant maar dan moet je je vooral niet te druk maken. In de truck helpt de airco (lees: open ramen) ons wel de dag door.