Eindelijk weer eens een entry vanuit Afrika, ditmaal uit Victoria Falls, Zimbabwe. Ons laatste verhaal eindigde in Swakopmund in Namibie.

Vanuit Swakopmund zijn we 's ochtends, na een complementary cooked breakfast, vertrokken in de richting van Spitzkoppe. De Spitzkoppe wordt in Namibie wel de 'Matterhorn van Afrika' genoemd, vanwege het uiterlijk van de berg. Het is een redelijk hoge kale rots, die uit het niets opdoemd. In het hele gebied rondom Spitzkoppe zijn er erg veel geerodeerde rotsen te vinden, die je ook kan beklimmen. Na een aantal uitzichtpunten te hebben bekeken, kwamen we aan in de bush camping, waar een 'long drop toilet' (gat in de grond) en een koude douche de enige faciliteiten bleken te zijn. Geen elektriciteit enzo. Overigens was de 'long drop' in de toilet allang niet zo long meer als gevolg van veelvuldig gebruik...Maar goed, in de middag werden we door een lokale stamlid genaamd James, een Damarra, rondgeleid door het Spitzkoppe gebied. Na een stukje gereden te hebben kwamen we aan bij een grote rots waar tussen een paar ijzeren palen een ketting was gespannen om zo omhoog te kunnen lopen. Dat was dus heel erg steil en soms ook nog glad. Maar veilig boven aagkomen. Daar hebben we wat bushman tekeningen gezien en zijn op zoek gegaan naar de plaatselijke luipaard, die we niet gezien hebben. Wel hebben we een aantal rock dassies gezien, en mooie uitzichten. 's Avonds rond het vuur ontspannen en daarna vroeg naar bed gegaan omdat we redelijk vroeg op moesten de volgende dag.

De volgende dag om 06.00 uur opweg naar weer een bush camping alhoewel deze wel warme douches had die verwarmd worden door een vuurtje te stoken onder een grote boiler ('the donkey system' noemen ze dat). Deze dag zouden we 'op bezoek' gaan bij de Himba's. Dat is een inheemse nomaden stam die jaren geleden van de Namibische overheid een stuk land hebben gehad. Uiteraard kunnen zij niet leven van alleen het schrale land en moesten dus bij-beunen door toeristen te laten zien hoe ze leven/ geleefd hebben. We vonden het wel vreemd te horen dat het dorp dat we bezochten al zeker enige jaren op dezelfde plek staat, vreemde nomaden die Himba's... Maar goed, we werden door een local naar het dorp gelopen, maar voor we daar aankwamen kwamen er een stuk of 8 kleine kinderen aanrennen. Het blijkt dat ze in het dorp 32 weeskinderen grootbrengen in de Himba traditie (inclusief bezoekende toeristen, dus). De kinderen wilden de hele tijd met ons spelen, dus we hebben continu geslingerd, gegooid en geknuffeld met de kinderen. Dat hadden ze wel nodig. Het Himba dorp zelf bestaat uit een aantal lemen hutten in een grote cirkel rond een drietal kralen, waar ze hun vee in bewaren gedurende de nachtelijk uren. Zo werden we dus rondgeleid in een dorp dat ons meer aan een levend museum of het Archeon deed denken dan dat we op bezoek waren bij een paar traditioneel levende Himba's. Een dubbel gevoel geeft dat, als je daar rondloopt en een beetje beschamend is het zeker. Verder kregen we in het dorp in de hut van de chief en zijn queen een uitleg over de ochtendrituelen van zijn vrouw(en), die 2 uur duren en voor zonsopkomst klaar moeten zijn. Verder nog een korte uitleg gekregen over wat attributen die zij in het dagelijks leven gebruiken. Tot slot de onvermijdelijke curio's. Yvonne heeft een mooie armband gekocht die, naar later bleek, van traditioneel PVC gemaakt is (whahaha). Toen was het tijd de kinderen nog 1 keer te knuffelen en daarna terug te gaan naar de campsite.

De volgende twee dagen stond een hoogtepunt op het programma: Etosha! Eindelijk een echte safari en hopelijk een hoop dieren zien. Eerst ingecheckt op de meer dan mooie campsite, Okakuejo, met een mooi zwembad, een restaurant en een fantastische waterhole. Onderweg naar Etosha vanaf een afstand al wat dieren gezien, Zebra's en Springbokken met name. Aangekomen bij de campsite eerst lunchen en daarna lekker zwemmen. Heerlijk! Vanaf 3 uur 's middags een lange game drive gedaan met onze eigen truck langs een paar waterholes waar dieren komen om water te drinken. Daar hebben we Leeuwen, Kudu's, Impala's, Olifanten en Zebra's gezien. Heel mooi en best wel dichtbij ook. Een paar zeer mooie foto's gemaakt. Aan het einde van de dag kwamen we weer terug bij de camping en zijn we, terwijl het eten werd gemaakt, naar de water hole van het kamp gelopen. Er is namelijk een grote drinkplaats voor dieren die je heel makkelijk vanaf de camping kan bekijken. Ze hebben dat heel mooi aangelegd, zodat je lekker op een bankje kan zitten en op 10 tot 20 meter afstand kan kijken naar alle dieren die daar komen drinken. In de avond hebben ze de waterhole zelfs mooi verlicht, zodat we toen neushoorns hebben gezien. Fantastisch mooi.

De volgende dag opweg naar de volgende Etosha campsite, Halale, terwijl we onderweg weer een hoop dieren hebben gezien waaronder weer twee leeuwen en een hoop olifanten. Blijft heel mooi om te zien. De tweede campsite was wat eenvoudiger, maar toch ook wel gerieflijk. Aan het eind van de middag nog een laatste game drive gedaan en op zoek gegaan naar een luipaard. Helaas niet gevonden, maar toch een mooie rit langs de Etosha pan. Ook deze campsite had een waterhole, maar daar hebben we geen dieren gezien. Toen we terug wilden lopen naar de tenten viel de stroom uit en moesten dus in het pikkedonker navigeren. Terwijl we daar liepen hoorden we vanuit het struikgewas vlak naast ons ineens een leeuw heel diep grommen naar ons! Jikes. Even snel doorlopen dus, het hek konden we immers niet zien. Gelukkig niets gebeurd.

De dag erna zijn we Etosha uitgereden, en onderweg een paar dieren bekeken, op weg naar de hoofdstad van Namibie: Windhoek. Daar aangekomen, het was zondag, bleek het uitgestorven te zijn. We slapen in Cardbard Box Backpackers, in een slaapzaal die ze, humor als ze daar hebben, 'The Waldorf Astoria' hebben genoemd. In de middag een wasje gedraaid en lekker gechilled aan de bar. 's Avonds stond er een gezamenlijk diner op het programma bij Joe's Beer House. Dat bleek er velen malen beter uit te zien dan de naam doet vermoeden. Helaas kreeg Tom gedurende de avond steeds meer last van de Lariam. Het eten was helaas geen succes en ook de bediening was matig te noemen. Het vleesch was taai en had niet veel smaak. Balen. Nu ja, dan maar vroeg terug naar de backpackers en de bar. Daar hebben we afscheid genomen van de drie Amerikaanse meiden en ook van Joachim en Dominiek. Die laatste twee zullen we wel missen, met hun fantastische accenten. Dat was dan Windhoek. De volgende dag zouden we vetrekken in de richting van Botswana.