Afgelopen zaterdag hebben we de zwaarste dag tot nu toe gehad, een lange rit naar Naukluft National Park. In totaal hebben we vanaf 5.30 uur 's ochtends ongeveer 10 uur in de truck gezeten op de zeer matige wegen van Namibie. Alhoewel de uitzichten prachtig zijn, is de weg zo slecht dat je er niet altijd van kan genieten. We rijden namelijk bijna continu op een gravel road, die eruit ziet en rijd als een weg waar het asfalt vanaf is geschraapt, alleen zijn ze in Namibieke vergeten de asfaltlaag weer opnieuw aan te brengen. Je kan je voorstellen dat we regelmatige helemaal door elkaar worden geschud en er soms een tas of schoen naar beneden komt zeilen. Je went eraan, maar het maakt lezen onderweg moeilijk.Gelukkig hebben we afleiding bij de anderen in de truck. Zo proberen we Zweeds te leren en laten we elkaar onze boeken ‘lezen'. Maar hoe dan ook, 10 uur in een rammelende truck is heel lang. Gelukkig zijn we onderweg een aantal keren gestopt. Aan het einde van de middag kwamen we op de mooie campsite van Sesriem aan. De campsite en het gebied is vernoemt naar een kloof(je) dat 6 riemen diep bleek te zijn tijdens de ‘ontdekking' ervan door Eurpoeanen, ongeveer 30 meter. Nadat we onze tenten op hadden gezet in de camp site, zijn we gaan zwemmen. Lekker het stof en de hitte van ons af laten vallen in het, overigens zeer bescheiden, zwembad. 's Avonds waren we natuurlijk erg moe van de lange dag, maar zijn we toch nog even naar de bar gegaan. Was een mooie open houten constructie met een rieten dak.

De volgende dag stond een wandeling naar Dune 45 op het programm om de zon te zien opkomen. Dat betekende een vroege start van de dag, wederom 5.30 uur. De tenten en het ontbijt bleven staan, en we zijn gelijk vetrokken om op tijd bij de duinen aan te komen. Onderweg vanwege de nacht helemaal niets gezien, later die dag bleek het een fantastische omgeving te zijn met overal glooiende duinen, zo ver het oog reikt. Maar goed, we kwamen dus eerst aan bij Dune 45, die overigens die naam heeft gekregen om de meest voor de hand liggende reden. Het blijkt inderdaad een redelijk hoge duin te zijn, de hoogste vrijstaande duin van Namibie, wat dat ook mag betekenen. Het is een steile en stevige wandeling die ongeveer 30 minuten in beslag neemt, met name omdat je na elke twee stappen die je zet weer een stap terugzakt in het zeer fijne zand. Uiteindelijk kwamen we bezweet aan op de top, de zon was nog net niet opgekomen. We hebben de zon uitgebreid zien stijgen, vrij snel zelfs, over het glooiende landschap. Wat een majestueus uitzicht, fantastisch!

Na een aantal foto's en geniet momenten, zijn we weer afgedaald alwaar een Engels ontbijt klaarstond voor ons bij Marvin. Heerlijk. Na het ontbijt vrij snel door naar de Sossusvlei voor een woestijnwandeling met een lokale gids. Om de Sossusvlei te kunnen bereiken, moesten we 5 kilometer door mul zand heen, onmogelijk voor Marvin. Daarom stond er een 4x4 bakkie voor ons klaar. We moesten met z'n 24-en achter in dat bakkie staan, als sardientjes in een blik. En de mensen in het midden hadden niets om zich aan vast te houden. Veel lachen, hobbelen en schudden dus. Eenmaal bij de Sossusvlei aangekomen stond de gids op ons te wachten. Hij heeft ons van alles verteld over het eco systeem van de Sossusvlei, die steeds verder landinwaarts ‘kruipt' als gevolg van de oprukkende duinen. Verder liet de gids ons een aantal dieren zien, zoals de Gekko, de kopsta tokkie-tokkies en schorpioenen. Uiterst vermakelijk allemaal. Al met al duurde dat ca. 2,5 uur. Daarna keerden we terug naar onze campsite om de tenten af te breken en ons richting Solitaire te begeven, het kleinste gehucht aan de Namibische kust. Onderweg naar Solitaire nog even de Sesriem kloof ingelopen om een groepsfoto te maken. Verder niet zoveel bijzonders in het kleine kloofje. In de avond weer lekker gegeten en nog wat Windhoek biertjes soldaat gemaakt. Lekker.

De zesde dag van onze tour stond in het teken van onze rit naar Swakopmund, een kustplaatsje. Onderweg daar naartoe, na wederom om 5.30 uur opgestaan te zijn, eerst gestopt bij een aantal uitzichtpunten die ze de ‘lunar landscape' noemen, een beetje overdreven, maar wel mooi. Verder zijn we onderweg ook nog de steenbokskeerkring gepasserd, waar we natuurlijk een foto van hebben gemaakt. Na een korte stop in het zouteloze Walvisbaai, waar een paar zielige flamingo's te zien zijn, kwamen we eind van de ochtend aan in Swakopmund. Daar werden we eerst naar een Adventure center gebracht waar we allerlei activiteiten voor de volgende dag konden boeken, we zaten namelijk 2 dagen in Swakopmund. Ze lieten ons een tamelijk treurige video van de activiteiten zien. Het prijspeil bleek daarnaast ook erg Europees te zijn, reden genoeg voor ons om geen enkele activiteit te boeken, maar een dag te chillen en een internet cafe te zoeken. Nadat een aantal mensen wat geboekt hadden, werden we naar onze backpackers gebracht: Villa Wiese. We hebben een kamer gekregen met een heus stapelbed erin. Lekker vergeleken met de tent... De rest van de middag hebben we wat geld gepind en op een terrasje gezeten, alhoewel het overcast was. 's Avonds zijn we met de hele groep naar een restaurant gegaan: Napolitana. Inderdaad, een Italiaans restaurant. Zijn we een keer in Namibie... Gelukkig bleken ze ook heel veel andere soorten gerechten te hebben. Daardoor heeft Tom een zeer lekkere 300grams Kudu steak kunnen eten, en Yvonne een kingklip (witte vis). Leker, eindelijk weer eens echt rood vleesch. Na het eten zijn we nog een lokale club in gegaan, waar het best leuk bleek te zijn. Na een paar Springbok shooters, amarula's en Windhoek biertjes, werd het steeds gezelliger. Helaas alleen dat de muziek van het oost-duitse soort was; hopeloos ouderwets. Dus na een tijdje zijn we daar weg gegaan, op zoek naar een leukere plek. Die plek hebben we niet gevonden, maar in plaats daarvan zijn gestrand in de plaatselijke Mermaid Casino. Tom heeft daar alleen maar geld verloren bij de black jack, in tegenstelling tot onze Korean connection, Kim, die met 150 Namibische Dolar weggging. In elk geval gelachen. Daarna maar lekker tussen de klamme lappen gekropen in de backpackers.

De zevende dag stond in het teken van chillen en het plaatsen van verhaaltjes op de site. Maar natuurlijk hebben we eerst uitgeslapen en daarna een ontbijt tot ons genomen. Verder gaan we vandaag nog wat rondlopen door het centrum, en nog meer chillen. Misschien gaan we onze backpack nog even reoganiseren, het kan allemaal hier...

Morgen vertrekken we naar de myserieuze Spitzkoppe, ben benieuwd. We proberen op korte termijn, waarschijnlijk vanuit Windhoek, een update te geven.