Oost-Afrikaanse wasbordwegen

Inmiddels zaten onze dagen in Zambia er weer op. Dat betekende om 4.45(!) op, om vervolgens over de zeer moeilijk begaanbare weg South Luangwa NP te verlaten en eerst terug te rijden naar Chipata (chocotoff), om daar vervolgens boodschappen te gaan doen. Marvin (onze truck) bleek ergens tijdens de verschikkelijk slechte wegen van Zambia een elektrisch probleem te hebben opgedaan. Terwijl wij dus boodschappen gingen doen, zouden de gidsen Marvin laten repareren. Helaas bleek het repareren van de problemen op zondag een tijdrovende bezigheid te zijn. Nadat ons winkeluurtje erop zat hebben we daarom nog zeker 2 uur buiten moeten wachten totdat de truck, gerepareerd en al, weer terug kwam rijden. Daarna was het eindelijk tijd om de grens met Malawi over te steken op weg naar Luwawa Forest. De grensovergang was geen probleem. Onderweg naar onze bestemming voor de dag kwamen we, zoals overal in Oost-Afrika, vele kleine dorpjes tegen. Een gemiddeld dorp lijkt te bestaan uit een paar lemen hutten (vaak rondavels), een kraal voor het vee en verder een hele hoop rotzooi. En overal waar je komt zijn er kleine kinderen die roepend en zwaaiend aan komen rennen. Een leuk gezicht is dat. Verder staan er in elk dorp minstens een paar lege of half afgebouwde huizen, soms lijken het zelfs spookdorpjes. Niet altijd een prettig gezicht. Verder is het altijd druk buiten, alhoewel de meesten in de hitte van de dag in de schaduw blijven.‘s Avonds, echter, loopt iedereen op straat en is het een drukte van belang. Vele mensen willen iets verkopen en lachen smakelijk om Tom, lang als hij is. Maar goed, we kwamen aan het einde van de dag aan in Luwawa Forest. Daar zouden we twee nachten blijven. De eerste avond hebben we aan de bar doorgebracht. Lekker chillen dus.

De volgende dag zijn we het Luwawa Forest gaan ontdekken. We besloten als groep een 3 uur durende hike te doen die Bush Buck heette. Voor een schijntje konden we er een gids bij huren die de weg wist, volgens de locals was de route namelijk slecht aangegeven, maar eigenwijs als iedereen is besloten we dat niet te doen. En dus raakten we na 1,5 uur lopen, je raadt het al, verdwaald. Er was geen bordje meer te bekennen, en dus hebben we maar een paar locals gevraagd wat de weg terug was naar onze campsite. Jammer alleen dat het enige wat uit de monden van 90% van de locals kwam 'money, money, money' was. Na lang zoeken ook nog een paar normale mensen gevonden en dus bereikten we na een uur lopen alsnog de campsite. Al met al best een leuke wandeling. 's Middags alleen maar gechilled en toegekeken hoe twee plaatselijken een uur nodig hadden om, op ons verzoek, een tafeltennistafel op te bouwen. Toen die klaar was zijn we lekker gaan ping-pongen. Chris werd nog eenvoudig geklopt door een bejaarde, lol alom dus. 's Avonds bij de open haard een spelletje gedaan en daarna lekker slapen.

Inmiddels was de tijd gekomen om het bos te verlaten en over de meer dan slechte weg weer terug te keren en verder te rijden richting Lake Malawi. Eerst maakten we een stop in Mzuze om wat inkopen te doen op de Middeleeuws-aandoende markt. Een belevenis op zich. Daarna direct door naar Kande Beach campsite, dat direct aan het strand ligt. Erg mooie bar een een heerlijk strand dat we dezelfde middag ingewijd hebben, plus elektrische(!) douches. Het koude water uit de kranen wordt in de douchekop elektrisch verwarmd. Zoals iedereen weet zijn water en elektriciteit geen vrienden, zeker niet omdat het open elektriciteistdreaden betrof, en dus lieten de eerste verhalen over elektrische schokken onder de douche niet lang op zich wachten. Wij hebben daar gelukkig geen last van gehad. 's Middags had Yvonne 2 uur paardrijden geboekt voor de volgende dag en Tom was van plan te gaan snorkelen bij een nabijgelegen eiland.'s Avonds hebben we punch gemaakt en lekker opgedronken.

Onze tweede dag aan Lake Malawi bleek lang niet zo mooi qua weer als de eerste middag. Het was de hele dag overcast en winderig. Om 7.00 ging het paardrijden van Yvonne toch nog door, gelukkig maar. Onderwijl kon Tom van een Full English Breakfast genieten. Om ongeveer 9.30 kwam Yvonne met paard en al terug op de campsite om vervolgens een stukje in het meer te rijden. Was erg leuk. Het weer bleef daarna echter matig, waardoor het snorkelen niet door kon gaan. De rest van de middag maar besteed aan Kniffelen (Yahtzee), lezen en drinken. Ook mooi. Wat alles echter goedmaakte was dat Jabu een heel varken had laten komen om die boven het vuur op een spit gaar te braden. Die hebben we met het avondeten lekker opgegeten.

De dag erna verlieten we onze campsite om eerst weer naar Mzuze te gaan, alwaar het slot van Marvin (dat twee dagen ervoor uit de deur was gevallen) te repareren en inkopen te doen. Dit duurde natuurlijk weer langer, maar toen gingen we dan ook verder naar het noorden richting Chitimba Beach, ook direct aan Lake Malawi. Dit bleek een iets simpelere campsite te zijn, maar goed te doen. De volgende dag kon je mee doen met een monster-hike van 30 kilometer, waarvan 15 kilometer heuvel op, naar Livingstonia. Livingstonia is een missiepost die door David Livingstone is opgericht in de heuvels nabij Chitimba om zieltjes te winnen en goed te doen. Wij besloten mee te gaan. Aangezien de hike om 6.00 uur zou vertrekken zijn we vroeg naar bed gegaan.

De volgende dag om 5.00 uur op om op tijd te kunnen vertrekken. Om 6.00 uur vertrokken wij met Pablo en Katharina vol goede moed op weg naar Livingstonia. Na 30 minuten lopen begon de hike pas echt en gingen we heuvel op. Al snel bleek de weg meer dan slecht met overal rotsblokken, grind en gaten. Daarbij werd het al om 7.00 uur warm en het duurde dan ook niet lang voordat we helemaal doordrenkt waren van zweet. Na 3 uur bergop lopen met af en toe een waterpauze kwamen we bij de plaatselijke watervallen aan. Daar hebben we even gerust en ons opgefrist. Toen was het nog een uur lopen naar Livingstonia en vervolgens nog 30 minuten naar de kerk. Al redelijk moe boven aangekomen, inmiddels was het 10.30, bleek het een redelijk dorp te zijn met eigen scholen en zelfs een universiteit. Bij de kerk aangekomen hebben we geluncht en de toren beklommen. Om ca. 11.40 gingen we weer op weg terug. De terugweg viel bitter tegen. De slechte weg, gecombineerd met de hitte, de inmiddels pijnlijke voeten en de naderende vermoeidheid maakten het een zeer zware tocht. Toen we eindelijk de heuvel af waren, moesten we nog 30 minuten naar de campsite lopen alwaar we instortten. Eerste gedronken en gezwommen. 's Avonds heel vroeg slapen.

De volgende twee dagen hebben we alleen op we weg doorgebracht in Tanzania. Eerst een lange rit naar Iringa en daarna een enorm lange rit naar Dar es Salaam. Ondanks dat er 3 miljoen mensen in Dar wonen kan je de stad alleen in over een 2-baans weg. Kortom, het was erg druk. Vervolgens 30 minuten gewacht op de ferry naar de overkant van het schiereiland. De ferry is een avontuur op zich. Een enorme mensenmassa die zich verdringt om de boot op te komen en een fantastische wanorde aan beide oevers. Echt Afrika! 's Avonds op de campsite, direct aan de het strand gelegen, informatie over onze volgende bestemming gehad: Zanzibar! De volgende ochten zouden we met de ferry van Dar es Salaam gedurende 2 uur naar Zanzibar varen alwaar we in een hotel in Stone Town geplaatst zouden worden. Wat er daarna gebeurde bewaren we voor een volgende entry...

'Goedkoper dan de Hema!'

Tja, na 3 weken 24 uur per dag met elkaar doorgebracht te hebben, bouw je toch een band op. Maar in Zimbabwe was het, na een bezoek aan de prachtige Victoris Falls (zie foto's), toch tijd om afscheid te nemen van de groep. We zijn de enigen die het tweede deel richting Nairobi doen, en zullen dat dus in een nieuwe groep doen. Gelukkig hoorden we al wel dat onze gids en chauffeur ons blijven vergezellen, dus toch nog wat bekende gezichten.

Zimbabwe, wat een bijzonder land! Ze hebben om te beginnen geen eigen valuta meer, dus ze gebruiken alleen US dollars. En alles is duur! Hoe kunnen die locals dat betalen? Nou ja, niet dus en daarom worden we OVERAL aangesproken door mensen die vragen om geld, kleren, shampoo, je kan het zo gek niet bedenken. In ruil daarvoor bieden ze craftwork aan en ook hun voormalige biljetten: vooral die van 100 triljoen dollar is grappig! En we hoorden dat die op het eind (feb 2009) nog niet eens 1 US dollar waard was.

Omdat we wel wat souvernirtjes mee wilden nemen bezochten we de locale carftmarket. Daar ben je een behoorlijke prooi als tourist, maar iedereen blijft wel vriendelijk (aandringen). Afdingen is een kunst hier, ze zijn behoorlijk stug. Bij 1 stalletje hing een bordje: ‘goedkoper dan de Hema!' Humor! Daar moesten we natuurlijk wel iets kopen. Op de terugweg naar de lodge aan de praat geraakt met wat gasten. Omdat onze backpacks toch veel te zwaar zijn :)hebben we ze maar wat kleding en andere spullen gegeven. Wat een uitzichtloos bestaan zeg, heb je je school afgerond (en dan heb je al geluk), zijn er geen banen beschikbaar en hang je de hele dag maar wat op straat, hopende dat wat toeristen je wat kleding geven omdat dat in de winkels onbetaalbaar is. En dat terwijl Zimbabwe nog niet eens zo lang geleden het meest ontwikkelde land van Afrika was!

De volgende dag hadden we niet veel te doen. Je kon gaan raften of bungeejumpen maar daar hadden we (mede vanwege de prijs) geen zin in. Wel hebben we een heerlijke massage gehad bij de lodge, na een paar weken op een matje slapen kwam dat wel goed uit. Ook nog gezwommen en wat rondgelopen in het centrumpje. Als je niet echt ‘in the mood' bent voor aanspraak moet je dat niet doen, je wordt enorm lastiggevallen de hele tijd. Lekker ijsje gegeten bij de Creamy Inn (naast de Chicken Inn en de Pizza Inn). Na een derde dag in Zimbabwe wat booschappen te hebben gedaan en van de laatste groepsgenoten afscheid te hebben genomen, kwamen we ‘s middags als iemand tegen van de volgende tour: Pablo uit Argentinie. ‘s Avonds hebben we ook de rest van de groep ontmoet, wederom veel duitsers! Maar gelukkig geen vertaler deze keer. Het zijn Chris en Elena, Catarina en Tine (zusjes), Tobias en Hanna, en Nicole en Julia . En dan hebben we nog Lily uit Nieuw-Zeeland (van wie we een goede tip hebben gekregen voor de opdracht die Lisette ons heeft meegegeven J) die ons tot Malawi zal vergezellen.

De volgende dag stond ons een lange rit naar Lusaka, Zambia te wachten, het eerste deel over de slechtste weg ooit! Soms kwamen we zelfs los van onze stoel zo erg hobbelde het. ‘All part of the adventure' zijn we inmiddels gewend om te zeggen. Om 19.00 uur kwamen we, in het donker, aan en toen gingen we maar snel eten om ons daarna wat uitgebreider aan elkaar voor te stellen. Wederom een hele leuke groep. Wat kleiner deze keer, 12 mensen. Ook de volgende dag stond in het teken van een lange rit, deze keer naar Chipata. Ook daar kwamen we pas laat aan dus niet veel tijd om dingen te doen. Toen was het tijd om naar South Luangua National Park te gaan. Onderweg zijn we nog gestopt bij een basisschool, waar we uitleg kregen over het onderwijssysteem in Zambia. We hadden wat schriften en pennen voor de kinderen meegenomen en we mochten kijken wat ze leerden. Ze hadden net een les maatschappijleer (of iets dergelijks) gehad en het bord was volgeschreven met hoe je uitdroging kunt voorkomen. Lieve kindjes die het mega-interessant vonden om de foto's terug te zien als we die maakten. ‘s Middags kwamen we op de camping aan en konden we een sunset gamedrive doen. Helaas niet veel gezien, we wachten nog steeds op een luipaard!! Onze camping lag aan een rivier waar veel nijlpaarden krokodillen zitten. De nijlpaarden zitten overdag in het water, maar ‘s nachts komen ze op het land en grazen ze dus tussen onze tenten! Best een eng idee maar ze zien de tenten vooral als een obstakel waar ze met gemak omheen lopen. Als je ‘s nachts naar de wc moest mocht je niet alleen lopen, dan moest je een nightguard vragen om mee te lopen. Op deze camping bleven we 2 nachten dus de volgende dag hadden we tijd om een wandeling langs het water te maken (grote krokodillen gezien!) en ‘s middags gingen we naar een trible textile project (grappig maar niemand was aan het werk dus konden we nog niet zien hoe het gemaakt werd) en hebben we nog een dorpje bezocht. Leuk om te zien hoe ze daar leven! De kinderen waren wederom erg enthousiast en we moesten dan ook vooral de hele tijd handjes vasthouden. Rest van de middag gezwommen en gelezen. Het weer is nog steeds goed, soms wel aan de hete kant maar dan moet je je vooral niet te druk maken. In de truck helpt de airco (lees: open ramen) ons wel de dag door.

‘It's like a bush toilet, but without the bush'

Op dag 13 hadden we een lange rit voor de boeg. ‘s Ochtends deden we nog wat inkopen in Windhoek en toen was het tijd om via de buitenbos grenspost de grens te passeren naar Botswana! Dus weer stempeltje halen voor exit uit Namibie en 2 minuten later een stempeltje voor entree tot Botswana... We hebben ons kamp opgezet in Ghanzi, Trail Blazers Camp. ‘s Avonds werden we nog getrakteerd op een bushmandans rond het kampvuur./ Telkens legde iemand uit waar de dans over ging en of het een ‘healing song' of ‘entertainment song' was. Voor ons klonken alle liedjes echter hetzelfde, en dat was na 6 keer aanhoren ook wel een keer genoeg... Later nog veel lol om gehad. We gingen uiteraard onze eigen healings songs bedenken waarna een reisgenoot de ‘zang' erbij verzorgde.

De volgende dag was er een optionele bushwalk begeleid door bushmen waar wij aan meededen. Dat was leuk: we hebben veel geleerd over medicinale planten en alles wat de natuur verder te bieden heeft. Ze hadden zelfs hun eigen versie van Viagra.

Daarna snel op weg (we lijken soms veel haast te hebben, het is wel vakantie hoor!!) naar Maun waar wij de nacht zouden doorbrengen. Onderweg passeerden we nog een mond- en klauwzeer checkpoint waar we onze schoenen en de banden van de truck door een chemisch badje moesten halen. Dan staan er 10 mensen omheen te kijken en een beetje te niksen. Maar ze hebben in ieder geval werk! We hoorden dat het werkloosheidspercentage hier boven de 40 ligt en dat 1 op de 3 mensen besmet is met het HIV-virus. Aangekomen in Maun heerlijk gezwommen in het zwembad. Toen boodschappen gedaan voor de volgende dagen: we hadden 10 liter water per person per dag nodig in de delta dus dat was sjouwen. Yvonne ging toen mee met een scenic flight over de Okavango Delta. Prachtig was dat: je kon vanuit de lucht een goed overzicht krijgen van de uitgestrekte Delta: de grootste in de wereld. Ze zag kuddes Olifanten (grootste populatie in Botswana), gnoes, giraffe en allerlei antilopen. Het was maar een klein vliegtuigje met 7 personen dus je voelde alle bochten wel goed! Had al een beetje rekening gehouden met een kleine lunch zodat ze niet al te misselijk zou worden...

De volgende dag was het tijd om echt de Okavango Delta in te gaan. Dat betekende 1 uur met de truck over een zeer hobbelige weg en daarna 3 uur in een Mokoro (soort kano, gemaakt uit de stam van een sausage tree). We hoefden zelf niks te doen, de zogenaamde polars gebruikten een grote paal van hout om ons voort te duwen. Dat was interessant: veel door het riet en ondiep water. We zagen wat kikkertjes en in de verte olifanten. Wel was het erg warm: toen we om een uur of 11 aankwamen bij ons kamp hebben we dan ook de hele middag niks gedaan, lekker geluierd op een matje en gezwommen in de delta (even niet denken aan de krokodillen die daar zitten: we vertrouwden erop dat de polars ons een veilige plek hadden aangewezen.. Het is dan echt te heet om iets te kunnen doen. Om 5 uur maakten we een wandeling van 1,5 uur waar we wederom vele dieren hebben gezien. Soms wel een eng idee dat je een paar meter van wat giraffen staat of apen en je denkt maar steeds: waar ga ik naartoe rennen als er een beest achter me aankomt?? Maar we mochten niet in paniek raken als de gids dat niet was dus keken we af en toe maar angstvallig zijn richting op. Verder moesten we in een rijtje achter elkaar blijvenlopen om kuilen ed te ontwijken. ‘s Avonds een heerlijk maal van Jabu: hoe hij het (ook daar) weer voor elkaar krijgt is een wonder. We werden nog even gewaarschuwd voor ons tent: niet open laten staan! Elke keer weer dichtritsen want anders sluipen er weet ik wat voor dieren allemaal in. We zitten natuurlijk niet zo te wachten op een ontmoeting met een giftige schorpioen zo in the middle of nowhere...

De volgende dag was het weer een vroege wakie wakie, met als uitzondering dat we niet konden douchen dus dat scheelt weer tijd. Ons ‘toilet' was een diepe kuil waar we wat zand op moesten gooien als we klaar waren. We worden er steeds beter in moet ik zeggen. En dit is ook niet bepaald de tijd om preuts te zijn, dat leer je ook wel gauw af... Om 6.15 uur, bij zonsopkomst, was het tijd voor een 3,5 uur durende wandeling. We hebben heel veel dieren gezien: gnoes, apen, impala's olifanten, giraffe, zebra's etc. Teruggekomen in het kamp wachtte een heerlijk ontbijt met pannenkoeken! Wederom hadden we de middag vrij door de hitte. Beetje gelezen en gezwommen. Om 17.00 uur gingen we met de Mokoro's richting de hippo-pool, waar helaas vandaag maar 1 nijlpaard was. Wel gaaf om zo dichtbij te zijn! Prachtige zonsondergang aanschouwd en later gegeten en liedjes gezongen rond het vuur. Ieder land was vertegenwoordigd dus ook wij moetsen eraan geloven. Gelukkig hadden we wat wijn gedronken en waren we niet de enigen die lekker voor lul stonden. Onze gids Jabu bleek naast een goede kok ook nog een uitstekend zanger te zijn, dus daar ook nog van genoten. Hij bedacht ter plekke een lied over de reis tot nu toe, met leuke anekdotes erin. AWESOME DUDE! (zeggen de koreanen vaak)

Nog een nachtje in de Delta en we werden deze morgen op een bijzondere manier wakker: namelijk van de wind! Onze tent werd bijna omver geblazen! Dat was lasting inpakken maar toch gelukt. We begonnen aan de reis terug: weer 3 uur in de Mokoro. Overigens is het niet altijd zo'n lange rit maar dit jaar was er de grootste hoeveelheid water in de Delta sinds 1961 dus dan duurt het wat langer voordat je land bereikt. Bij de truck aangekomen stonden er een paar lekker koude blikjes drinken op ons te wachten: wat een verademing na al die hitte en warme drankjes! Ook nog zoiets waar we behoefte aan hadden: een douche!! Dat dus ook uitgebreid gedaan op de camping. Na de lunch alweer door richting Gueta, waaar we heerlijk gezommen hebben in het mooiste zwembad tot nu toe. ‘s Avonds naar de bar, gezellig!

Niet al te laat gaan slapen want wakie wakie tijd was 4.45 uur! We vertrokken om 6.00 uur om om 11.00 uur in Kasane te kunnen zijn. Om 12.30 uur begon namelijk onze game-drive, ook de beste tot nu toe! Nu ook krokodillen gezien en gieren en wrattenzwijnen van dichtbij. Daarna gelijk door naar een sunset cruise, nu ook veel nijlpaarden gezien, ook kleintjes. Leuk gezicht. Ook stak er voor onze boot een olifant over door het water, prachtig gezicht.

Dit verhaal schrijven we overigens in Zimbabwe, waar we later meer over zullen vertellen (interessant land!) Het was tijd voor de Victoria Falls! En tevens het eindpunt van het eerste deel van de reis. Dus dat wordt afscheid nemen van onze medereizigers...

Himba's en andere echte nomads

Eindelijk weer eens een entry vanuit Afrika, ditmaal uit Victoria Falls, Zimbabwe. Ons laatste verhaal eindigde in Swakopmund in Namibie.

Vanuit Swakopmund zijn we 's ochtends, na een complementary cooked breakfast, vertrokken in de richting van Spitzkoppe. De Spitzkoppe wordt in Namibie wel de 'Matterhorn van Afrika' genoemd, vanwege het uiterlijk van de berg. Het is een redelijk hoge kale rots, die uit het niets opdoemd. In het hele gebied rondom Spitzkoppe zijn er erg veel geerodeerde rotsen te vinden, die je ook kan beklimmen. Na een aantal uitzichtpunten te hebben bekeken, kwamen we aan in de bush camping, waar een 'long drop toilet' (gat in de grond) en een koude douche de enige faciliteiten bleken te zijn. Geen elektriciteit enzo. Overigens was de 'long drop' in de toilet allang niet zo long meer als gevolg van veelvuldig gebruik...Maar goed, in de middag werden we door een lokale stamlid genaamd James, een Damarra, rondgeleid door het Spitzkoppe gebied. Na een stukje gereden te hebben kwamen we aan bij een grote rots waar tussen een paar ijzeren palen een ketting was gespannen om zo omhoog te kunnen lopen. Dat was dus heel erg steil en soms ook nog glad. Maar veilig boven aagkomen. Daar hebben we wat bushman tekeningen gezien en zijn op zoek gegaan naar de plaatselijke luipaard, die we niet gezien hebben. Wel hebben we een aantal rock dassies gezien, en mooie uitzichten. 's Avonds rond het vuur ontspannen en daarna vroeg naar bed gegaan omdat we redelijk vroeg op moesten de volgende dag.

De volgende dag om 06.00 uur opweg naar weer een bush camping alhoewel deze wel warme douches had die verwarmd worden door een vuurtje te stoken onder een grote boiler ('the donkey system' noemen ze dat). Deze dag zouden we 'op bezoek' gaan bij de Himba's. Dat is een inheemse nomaden stam die jaren geleden van de Namibische overheid een stuk land hebben gehad. Uiteraard kunnen zij niet leven van alleen het schrale land en moesten dus bij-beunen door toeristen te laten zien hoe ze leven/ geleefd hebben. We vonden het wel vreemd te horen dat het dorp dat we bezochten al zeker enige jaren op dezelfde plek staat, vreemde nomaden die Himba's... Maar goed, we werden door een local naar het dorp gelopen, maar voor we daar aankwamen kwamen er een stuk of 8 kleine kinderen aanrennen. Het blijkt dat ze in het dorp 32 weeskinderen grootbrengen in de Himba traditie (inclusief bezoekende toeristen, dus). De kinderen wilden de hele tijd met ons spelen, dus we hebben continu geslingerd, gegooid en geknuffeld met de kinderen. Dat hadden ze wel nodig. Het Himba dorp zelf bestaat uit een aantal lemen hutten in een grote cirkel rond een drietal kralen, waar ze hun vee in bewaren gedurende de nachtelijk uren. Zo werden we dus rondgeleid in een dorp dat ons meer aan een levend museum of het Archeon deed denken dan dat we op bezoek waren bij een paar traditioneel levende Himba's. Een dubbel gevoel geeft dat, als je daar rondloopt en een beetje beschamend is het zeker. Verder kregen we in het dorp in de hut van de chief en zijn queen een uitleg over de ochtendrituelen van zijn vrouw(en), die 2 uur duren en voor zonsopkomst klaar moeten zijn. Verder nog een korte uitleg gekregen over wat attributen die zij in het dagelijks leven gebruiken. Tot slot de onvermijdelijke curio's. Yvonne heeft een mooie armband gekocht die, naar later bleek, van traditioneel PVC gemaakt is (whahaha). Toen was het tijd de kinderen nog 1 keer te knuffelen en daarna terug te gaan naar de campsite.

De volgende twee dagen stond een hoogtepunt op het programma: Etosha! Eindelijk een echte safari en hopelijk een hoop dieren zien. Eerst ingecheckt op de meer dan mooie campsite, Okakuejo, met een mooi zwembad, een restaurant en een fantastische waterhole. Onderweg naar Etosha vanaf een afstand al wat dieren gezien, Zebra's en Springbokken met name. Aangekomen bij de campsite eerst lunchen en daarna lekker zwemmen. Heerlijk! Vanaf 3 uur 's middags een lange game drive gedaan met onze eigen truck langs een paar waterholes waar dieren komen om water te drinken. Daar hebben we Leeuwen, Kudu's, Impala's, Olifanten en Zebra's gezien. Heel mooi en best wel dichtbij ook. Een paar zeer mooie foto's gemaakt. Aan het einde van de dag kwamen we weer terug bij de camping en zijn we, terwijl het eten werd gemaakt, naar de water hole van het kamp gelopen. Er is namelijk een grote drinkplaats voor dieren die je heel makkelijk vanaf de camping kan bekijken. Ze hebben dat heel mooi aangelegd, zodat je lekker op een bankje kan zitten en op 10 tot 20 meter afstand kan kijken naar alle dieren die daar komen drinken. In de avond hebben ze de waterhole zelfs mooi verlicht, zodat we toen neushoorns hebben gezien. Fantastisch mooi.

De volgende dag opweg naar de volgende Etosha campsite, Halale, terwijl we onderweg weer een hoop dieren hebben gezien waaronder weer twee leeuwen en een hoop olifanten. Blijft heel mooi om te zien. De tweede campsite was wat eenvoudiger, maar toch ook wel gerieflijk. Aan het eind van de middag nog een laatste game drive gedaan en op zoek gegaan naar een luipaard. Helaas niet gevonden, maar toch een mooie rit langs de Etosha pan. Ook deze campsite had een waterhole, maar daar hebben we geen dieren gezien. Toen we terug wilden lopen naar de tenten viel de stroom uit en moesten dus in het pikkedonker navigeren. Terwijl we daar liepen hoorden we vanuit het struikgewas vlak naast ons ineens een leeuw heel diep grommen naar ons! Jikes. Even snel doorlopen dus, het hek konden we immers niet zien. Gelukkig niets gebeurd.

De dag erna zijn we Etosha uitgereden, en onderweg een paar dieren bekeken, op weg naar de hoofdstad van Namibie: Windhoek. Daar aangekomen, het was zondag, bleek het uitgestorven te zijn. We slapen in Cardbard Box Backpackers, in een slaapzaal die ze, humor als ze daar hebben, 'The Waldorf Astoria' hebben genoemd. In de middag een wasje gedraaid en lekker gechilled aan de bar. 's Avonds stond er een gezamenlijk diner op het programma bij Joe's Beer House. Dat bleek er velen malen beter uit te zien dan de naam doet vermoeden. Helaas kreeg Tom gedurende de avond steeds meer last van de Lariam. Het eten was helaas geen succes en ook de bediening was matig te noemen. Het vleesch was taai en had niet veel smaak. Balen. Nu ja, dan maar vroeg terug naar de backpackers en de bar. Daar hebben we afscheid genomen van de drie Amerikaanse meiden en ook van Joachim en Dominiek. Die laatste twee zullen we wel missen, met hun fantastische accenten. Dat was dan Windhoek. De volgende dag zouden we vetrekken in de richting van Botswana.

De tokkies

Afgelopen zaterdag hebben we de zwaarste dag tot nu toe gehad, een lange rit naar Naukluft National Park. In totaal hebben we vanaf 5.30 uur 's ochtends ongeveer 10 uur in de truck gezeten op de zeer matige wegen van Namibie. Alhoewel de uitzichten prachtig zijn, is de weg zo slecht dat je er niet altijd van kan genieten. We rijden namelijk bijna continu op een gravel road, die eruit ziet en rijd als een weg waar het asfalt vanaf is geschraapt, alleen zijn ze in Namibieke vergeten de asfaltlaag weer opnieuw aan te brengen. Je kan je voorstellen dat we regelmatige helemaal door elkaar worden geschud en er soms een tas of schoen naar beneden komt zeilen. Je went eraan, maar het maakt lezen onderweg moeilijk.Gelukkig hebben we afleiding bij de anderen in de truck. Zo proberen we Zweeds te leren en laten we elkaar onze boeken ‘lezen'. Maar hoe dan ook, 10 uur in een rammelende truck is heel lang. Gelukkig zijn we onderweg een aantal keren gestopt. Aan het einde van de middag kwamen we op de mooie campsite van Sesriem aan. De campsite en het gebied is vernoemt naar een kloof(je) dat 6 riemen diep bleek te zijn tijdens de ‘ontdekking' ervan door Eurpoeanen, ongeveer 30 meter. Nadat we onze tenten op hadden gezet in de camp site, zijn we gaan zwemmen. Lekker het stof en de hitte van ons af laten vallen in het, overigens zeer bescheiden, zwembad. 's Avonds waren we natuurlijk erg moe van de lange dag, maar zijn we toch nog even naar de bar gegaan. Was een mooie open houten constructie met een rieten dak.

De volgende dag stond een wandeling naar Dune 45 op het programm om de zon te zien opkomen. Dat betekende een vroege start van de dag, wederom 5.30 uur. De tenten en het ontbijt bleven staan, en we zijn gelijk vetrokken om op tijd bij de duinen aan te komen. Onderweg vanwege de nacht helemaal niets gezien, later die dag bleek het een fantastische omgeving te zijn met overal glooiende duinen, zo ver het oog reikt. Maar goed, we kwamen dus eerst aan bij Dune 45, die overigens die naam heeft gekregen om de meest voor de hand liggende reden. Het blijkt inderdaad een redelijk hoge duin te zijn, de hoogste vrijstaande duin van Namibie, wat dat ook mag betekenen. Het is een steile en stevige wandeling die ongeveer 30 minuten in beslag neemt, met name omdat je na elke twee stappen die je zet weer een stap terugzakt in het zeer fijne zand. Uiteindelijk kwamen we bezweet aan op de top, de zon was nog net niet opgekomen. We hebben de zon uitgebreid zien stijgen, vrij snel zelfs, over het glooiende landschap. Wat een majestueus uitzicht, fantastisch!

Na een aantal foto's en geniet momenten, zijn we weer afgedaald alwaar een Engels ontbijt klaarstond voor ons bij Marvin. Heerlijk. Na het ontbijt vrij snel door naar de Sossusvlei voor een woestijnwandeling met een lokale gids. Om de Sossusvlei te kunnen bereiken, moesten we 5 kilometer door mul zand heen, onmogelijk voor Marvin. Daarom stond er een 4x4 bakkie voor ons klaar. We moesten met z'n 24-en achter in dat bakkie staan, als sardientjes in een blik. En de mensen in het midden hadden niets om zich aan vast te houden. Veel lachen, hobbelen en schudden dus. Eenmaal bij de Sossusvlei aangekomen stond de gids op ons te wachten. Hij heeft ons van alles verteld over het eco systeem van de Sossusvlei, die steeds verder landinwaarts ‘kruipt' als gevolg van de oprukkende duinen. Verder liet de gids ons een aantal dieren zien, zoals de Gekko, de kopsta tokkie-tokkies en schorpioenen. Uiterst vermakelijk allemaal. Al met al duurde dat ca. 2,5 uur. Daarna keerden we terug naar onze campsite om de tenten af te breken en ons richting Solitaire te begeven, het kleinste gehucht aan de Namibische kust. Onderweg naar Solitaire nog even de Sesriem kloof ingelopen om een groepsfoto te maken. Verder niet zoveel bijzonders in het kleine kloofje. In de avond weer lekker gegeten en nog wat Windhoek biertjes soldaat gemaakt. Lekker.

De zesde dag van onze tour stond in het teken van onze rit naar Swakopmund, een kustplaatsje. Onderweg daar naartoe, na wederom om 5.30 uur opgestaan te zijn, eerst gestopt bij een aantal uitzichtpunten die ze de ‘lunar landscape' noemen, een beetje overdreven, maar wel mooi. Verder zijn we onderweg ook nog de steenbokskeerkring gepasserd, waar we natuurlijk een foto van hebben gemaakt. Na een korte stop in het zouteloze Walvisbaai, waar een paar zielige flamingo's te zien zijn, kwamen we eind van de ochtend aan in Swakopmund. Daar werden we eerst naar een Adventure center gebracht waar we allerlei activiteiten voor de volgende dag konden boeken, we zaten namelijk 2 dagen in Swakopmund. Ze lieten ons een tamelijk treurige video van de activiteiten zien. Het prijspeil bleek daarnaast ook erg Europees te zijn, reden genoeg voor ons om geen enkele activiteit te boeken, maar een dag te chillen en een internet cafe te zoeken. Nadat een aantal mensen wat geboekt hadden, werden we naar onze backpackers gebracht: Villa Wiese. We hebben een kamer gekregen met een heus stapelbed erin. Lekker vergeleken met de tent... De rest van de middag hebben we wat geld gepind en op een terrasje gezeten, alhoewel het overcast was. 's Avonds zijn we met de hele groep naar een restaurant gegaan: Napolitana. Inderdaad, een Italiaans restaurant. Zijn we een keer in Namibie... Gelukkig bleken ze ook heel veel andere soorten gerechten te hebben. Daardoor heeft Tom een zeer lekkere 300grams Kudu steak kunnen eten, en Yvonne een kingklip (witte vis). Leker, eindelijk weer eens echt rood vleesch. Na het eten zijn we nog een lokale club in gegaan, waar het best leuk bleek te zijn. Na een paar Springbok shooters, amarula's en Windhoek biertjes, werd het steeds gezelliger. Helaas alleen dat de muziek van het oost-duitse soort was; hopeloos ouderwets. Dus na een tijdje zijn we daar weg gegaan, op zoek naar een leukere plek. Die plek hebben we niet gevonden, maar in plaats daarvan zijn gestrand in de plaatselijke Mermaid Casino. Tom heeft daar alleen maar geld verloren bij de black jack, in tegenstelling tot onze Korean connection, Kim, die met 150 Namibische Dolar weggging. In elk geval gelachen. Daarna maar lekker tussen de klamme lappen gekropen in de backpackers.

De zevende dag stond in het teken van chillen en het plaatsen van verhaaltjes op de site. Maar natuurlijk hebben we eerst uitgeslapen en daarna een ontbijt tot ons genomen. Verder gaan we vandaag nog wat rondlopen door het centrum, en nog meer chillen. Misschien gaan we onze backpack nog even reoganiseren, het kan allemaal hier...

Morgen vertrekken we naar de myserieuze Spitzkoppe, ben benieuwd. We proberen op korte termijn, waarschijnlijk vanuit Windhoek, een update te geven.

if you snooze you lose

Wow, we zijn een weekje onderweg met de Nomadtour en we hebben al zoveel beleefd dat het moeilijk is om alles terug te halen. Laten we beginnen te zeggen dat we het onwijs naar ons zin hebben!

Woensdag 2 september stonden wij ijverig om 7.45 uur klaar bij het Nomad gebouw in Kaapstad. Beetje onwennig zo met al die mensen, wie zou er met de camping tour meegaan en wie met de accomodated? Algauw bleek dat we puur op leeftijd af konden gaan, de gemiddelde leeftijd van de camping tour ligt rond de 30 terwijl de 'luxere' versie meer oudere mensen aanspreekt. Als echte bikkels hebben wij natuurlijk voor de camping versie gekozen, omdat wij nou eenmaal genieten van met een pleerol over de camping lopen als het net geregend heeft! In het kantoor nog even onze paspoorten laten zien en nog wat geld overhandigd (de zogenaamde kitty voor entreein natuurparken etc) en toen werden wij voorgesteld aan Marvin! Dat was een indrukwekkende ontmoeting, een levensgrote truck met plaats voor 24 mensen, 1 chauffeur en 1 guide, 13 tenten, 24 matten, een kookstel en niet te vergeten 24 backpacks en 24 kleinere rugzakken. Alle trucks hebben een naam hier en onze is vernoemd naar Marvin Gaye. We behandelen hem dan ook echt als een persoon en bedanken hem elke avond voor de goede service van die dag, echt grappig! Onze chauffeur heet O'Brian enkomt uit Zambia.Onze guide, Jabo uit Zimbabwe, is erg grappig en hij wist het ijs wel snel te breken. Er was gelijk een leuk, zij het wat onwennig, contact met de medepassagiers. We telden zowaar 10 duitsers (!), 2(duitssprekende) zwitsers, 3 zweden, 2 andere nederlanders, 2 zuid-koreanen, en 3 amerikanen. En wij maar denken dat we een tour geboekt hadden zonder duitse vertaler, WRONG! We krijgen de verhaaltjes nu dus 2 keer te horen, omdat 1 duitse vrouw geen engels spreekt! (waarom boek je een internationale tour zou je zeggen). Maar het maakt allemaal niks uit want de groep is onwijs gezellig en iedereen (behalve die vrouw) spreekt ook prima engels. Bovendien zijn we onderweg de Djoser-tour tegengekomen met alleen maar Nederlanders en kwamen er al snel achter dat wij het veel leuker vinden om met mensen uit andere landen te praten. Dan heb je het zowaar echt nog leuke (verfrissende)gesprekken en de verschillen tussen de landen zijn vaak hilarisch. Of misschien juist de overeenkomsten, sommigewoorden blijken hele rare dingen te betekenen in andere landen.

Afijn, eenmaal onderweg zijn we nog gestopt bij een supermarkt om wat laatste inkopen te doen, hebben we helaas geen tableview gehad (te bewolkt) maar hey, been there done that! We zijn doorgereden naar de Cederberg region en verbleven de eerste nacht in Gekko Backpackers, alwaar we een instructie kregen betreffende het opzetten van de tent. Dat blijkt zo eenvoudig dat die in 5 minuten staat! Gelukkig maar, aangezien we hem bijna elke dag moeten opbouwen en afbreken. Vanaf Gekko Backpackers deden wij onze eerste 2,5 uur durende hike, waarbij we uitleg kregen van Skoki, die opgegroeid is in de regio. Hij liet ons allerlei kleine dieren zien, van schorpioenen tot slangetjes en kevers. Echt een grappig mannetje, hij vertelde met heel veel liefde over alle dieren, planten en bushpaintings. 's Avonds bij het kampvuur, na een heerlijke maaltijd (we eten hier beter dan thuis!) verorberd te hebben stelde iedereen zichzelf voor. De eerst nacht in de tent was koud maar wel ok.

Op dag 2 stonden we om 6.00 uur op (door een melodieus 'WAKIE WAKIE' door Jabo, gevolgd door 'if you snooze you lose').Tja, daar gaat je ochtendhumeur, dan is wakker worden opeens heel grappig. Dag 2 stond volledig in het teken van de reis (ongeveer 10 uur)naar de grens met Namibie. Onderweg nog gestopt in Springbok, en grappig plaatsje maar met heel opdringerige bedelaars. We voelden ons niet geheel op ons gemak daar. Camping Fiddlers Creek bleek prachtig, met heerlijke douches en een mooi uitzicht. Het echte bushcamping is duidelijk nog niet begonnen! Opnieuw heerlijk gegeten, onze guide is in zijn vorige leven kok geweest denk ik. HIj zegt dat hij elke dag zijn moeder smst om te vragen wat hij voor ons moet koken. Maar voor 26 mensen koken op 2 pitten en soms een barbeque en dan alles tegelijk warm kunnen serveren is gewoon knap. 's Morgens eten we trouwens gewoon brood en muesli met koffie en 's middags een (pasta)salade met brood. Je hoort ons niet klagen, wij hadden ons ingesteld op basic maar dat blijkt ongegrond.

Dag 3 begon met een lange kanotocht over de Orange River, lekkere ochtendgymnastiek met prachtige uitzichten. Soms voel je jezelf gephotoshopt in de omgeving, het dringt nog niet altijd goed door dat we hier echt zijn. Na de lunck vertrokken we richting Fish River Canyon waar we een prachtige zonsondergang mochten aanschouwen. De camping aldaar was minder gefaciliteerd dan voorgaande camping, alleen koud water en geen licht. We kwamen aan in het donker en we hadden veel behoefte aan een douche, dus maar een beetje gekloot met een zaklamp. All part of the adventure, zoals Jabo zegt, of: ' TIA (this is Afrika). En zo is het.

Wikus vs the prawns

Zondag hadden we nog een dag de Almera, en we besloten die in het wijngebied door te brengen. De dag begon wat bewolkt, maar dat zou later helemaal goedkomen. Onze eerste bestemming was Paarl, een plaats die zijn naam zeker geen eer aandoet. Een treurig slaapstadje, waar zelfs de fantastische ligging en indrukwekkende uitzichten geen verandering in kunnen brengen. Direct dus maar op naar de enige reden (behalve de wine estates dan) om naar Paarl te gaan: het Taalmonument (zie foto). Het Taalmonument is een verering van de blanke Afrikaanse taal en de verschillende talen waaruit deze is voortgekomen. Het bestaat uit een reeks enorme pilaren en een paar bollen. De kleinste zijn voor de inheemse talen en de grootste voor de Europese. Al met al een behoorlijk apart symbolisch monument op een mooie plek. Daar zijn we niet al te lang gebleven. Onze tocht ging verder richting Franschoek, een aanmerkelijk leukere plaats om te verblijven. Na een picknick op een grasveld, en wat boodschappen in de plaatselijke supermarkt (alwaar op zondagen geen alcohol verkocht mag worden) zijn we naar het Hugenoten monument gelopen. Dat is een monument ter herinnering aan de komst van de Franse Hugenoten richting de Kaap. Toen was het tijd om verder te trekken richting Stellenbosch voor een wijnproeverij. Ja, dat mag hier wel op zondag. We kozen uiteindelijk voor Uitkyk wine estate. Daar aangekomen bleek het vrij klein te zijn. We waren bovendien de enigen. Desondanks hebben we 5 lekkere wijnen geproefd (en uitgespuugd) en 1 fles gekocht. Tom hoefde zijn oude werkgever en home stay niet te zien, en dus zijn we maar zonder stoppen door Stellenbosch gereden, terug naar Kaapstad. Een korte stop nog gemaakt om Century City te bekijken (een heel groot winkelcentrum), waar we door een local spontaan op een les Islam getrakteerd werden. Zal wel door de Ramadan komen.

Na drie keer de verkeerde afslag genomen te hebben kwamen we toch veilig terug bij het hostel. 's Avonds besloten we de wijn te ontkurken (nou ja, de fles had een schroefdop, maar goed) en daarna naar de bios te gaan. Er was welgeteld 1 film waaruit we konden ' kiezen'. Na lang twijfelen besloten we de film District 9 te gaan bekijken. Een goede keuze en tevens de verwijzing naar de titel van dit verhaal. Denk aan aliens in Johannesburg, Peter Jackson, garnalen en Wikus van de Merwe als hoofdpersoon. Ik stel voor dat jullie de film zelf gaan kijken (check IMDB voor het verhaal).

Maandagochtend werd de auto weer opgehaald en konden wij de verjaardag van Tom gaan vieren. HIj is 29 geworden (en geen 31, Astrid). Vanwege de speciale gelegenheid besloten we eens croissants en fruit met yoghurt voor ontbijt te eten en de dag rustig aan te beginnen. Aan het einde van de ochtend vertrokken we te voet richting V&A Waterfront, een winkelcentrum aan de haven waar ook de boot richting Robben eiland vertrekt. Onderweg nog even een tafel gereserveerd bij Africa Cafe voor die avond. Aangekomen bij de Waterfront gelijk kaartjes gescoord voor de boot naar Robbeneiland van 13.00 uur, half uurtje rondgelopen en toen in de rij gaan staan bij de boot (boehoehoe). Op Robbeneiland werden we direct een bus in gedirigeerd en het eiland rondgereden, terwijl we door een gids uitgrebreid bijgepraat werden over de historie van het eiland. Wat een geweldige vent was dat, wist anekdotes over alle landen die vertegenwoordigd waren in de bus. Zo hebben we de Lepra kolonie en de kalkmijn gezien. Best indrukwekkend. Eindpunt was tevens het hoogtepunt, de gevangenis waar Nelson Mandela en zovele anderen jarenlang vast hebben gezeten. We werden rondgeleid door een man die daar zelf 7 jaar vast heeft gezeten als politieke gevangene. Moeilijk voor te stellen hoe het leven er daar uit heeft gezien. Moet er niet aan denken om daar zoveel jaar vast te zitten. Aan het einde van de tour door de gevangenis liepen we weer terug naar de boot voor de terugtocht. Aangekomen in Kaapstad was het weer omgeslagen naar bewolkt en winderig. Daarom maar snel weer teruggelopen naar het hostel, toch nog bijna 45 minuten lopen... 's Avonds met de taxi naar Africa Cafe gebracht. Daar hebben we in geheel Afrikaanse stijl gerechten geproefd uit talloze Afrikaanse landen, onder het genot van een Beyerskloof Pinotage. Yvonne werd nog beschilderd en we mochten genieten van zang en dans. Een geweldige avond, en een mooie afsluiting van Tom's verjaardag!

Vandaag een druilerige dag, een signaal voor ons dat onze tijd in Kaapstad er bijna op zit. Morgenochtend om 08.00 uur vertrekt onze tour vanuit het centrum van Kaapstad in de richting van Nairobi (in 6 weken). We hebben geen idee wat de omstandigheden onderweg zullen zijn, en kunnen waarschijnlijk niet zo vaak een verhaal achterlaten. We zullen alles bijhouden in onze journals, en zodra we de kans krijgen een nieuw verhaal plaatsen. Bedankt voor al jullie felicitaties en reacties. Gegroet.

a guy called Linda

Nadat we donderdag nog vooral moesten uitrusten van de reis, konden we vrijdag dan echt de stad verkennen. Het was weer schitterend weer (wat een gezeur over winter in Zuid-Afrika) en direct na ons geroosterd 'brood' (spons) met 'kaas' (zelfs de kaas op de mcdonalds cheeseburger is lekkerder) en 'koffie' (zwart water met in de verte een vleugje koffiesmaak) begaven wij ons richting de receptie om een auto te gaan huren voor zaterdag en zondag. De behulpzame vrouw bij de receptie belde gelijk roudabout cars voor ons, waarna een lange verhitte discussie onstond over de klasse auto (groot genoeg voor Tom!), de prijs die daarbij hoorde en de beschikbaarheid. Aan het gezicht van Leah te zien ging dit niet goedkomen. Onder het mom van 'wat is je naam? ik bel je zo terug' kon zij ophangen en even uitblazen. 'This guy is called Linda!' verzuchtte ze, alsof daarmee alles verklaard was. Ze belde snel een ander bedrijf, waarmee het binnen 2 minuten geregeld was, een Nissan Almera waarvan de stoel omlaag gezet kon worden (hij probeerde het nog aan de telefoon uit) voor een hele redelijke prijs: 500 rand (50 euro) voor 2 dagen met onbeperkte kilometers. Ze belde ook gelijk een taxi om ons naar de Cable Way te brengen van de Tafelberg.

Na een vrij steil ritje met de kabelbaan belandden we op de top van de Tafelberg. Wat een prachtig uitzicht! Je ziet de hele stad liggen en omdat het zo helder weer was (geen 'tablecloth' zoals de mist heet die op de berg kan liggen) kon je heel ver kijken. We hebben de lokale flora en fauna aanschouwd en helaas geen 'dassie' gezien maar wel een man met een bierbuik met de tekst op zijn polo: 'ek sy me ma se soetste kind'. Ja lees nog maar eens hardop dan begrijp je het wel. Humor die Afrikanen. Zo hebben we een uur rondgelopen om geen uitzicht te missen van Kaapstad en omgeving. Het was weer tijd om naar beneden te gaan en meer van de stad te zie: het fort, stadhuis en district 6 museum wat dicht bleek te zijn.Hier zagen we de pijnlijke tegenstellingen: kinderen die je zowat aanklampten voor wat geld, hordes mensen die toch echt allemaal in die ene bus moesten en een vrij onbehaaglijk gevoel in de stad met die armoede en criminaliteit. We voelden ons weer echt van die rijke westerlingen, dat terwijl wij toch budgettravellers zijn? Maar als je een kamer met eigen badkamer en balkon hebt hou je zelfs jezelf niet meer voor de gek... Het wordt tijd voor afzien in tenten met onze Nomad-reis van Kaapstad naar Nairobi. 's Avonds een beetje genikst en boeken gelezen, er lagen een paar Nederlandse boeken (waaronder 'Gala' van Ronald Giphart) in het hostel dus die eerst maar gelezen voordat we onze eigen boeken moeten 'aanbreken'. Met het leestempo van Tom heb je anders na twee dagen geen leesvoer meer...

Zaterdag werden wij wederom verblind door de zon wakker in onze knusse hostelkamer. Na ons standaard ontbijtje (ook hier ga je gewoontes creeren) werd om 9.00 uur onze auto afgeleverd bij het hostel (stel je voor dat we hem moesten ophalen...) en konden wij onze weg richting Cape Point beginnen. Maar eerst de stad uit zien te komen, links rijdend (even wennen) en met andere weggebruikers die er toch wat andere gewoontes op nahouden in het verkeer. Yvonne was erg blij dat zij niet hoefde te rijden en had het liefst haar ogen dicht gehouden, ware het niet dat zij toch enigszins moest navigeren (onze eerste relatietest van de reis). For your information: we hebben het doorstaan!! Gestopt bij Simon's Town waar we bij precies hetzelfde koffietentje hebben gezeten als Tom 7 jaar geleden met Edwin. Vervolgens de pinguins geobserveerd bij Boulders Beach, wat een lachen beesten! En onze weg vervolgd richting Cape Point, waar we een ontmoeting hadden met een baboon-familie (das wel even schrikken). Je hebt de neiging om ze te gaan aaien maar dat wordt toch ten strengste afgeraden... Er zit tenslotte geen hek tussen.We zijn naar boven gelopen en ondertussen konden we veel mooie foto's maken. Toen zijn we ook nog naar de oude vuurtoren gelopen,die toch een stuk dichterbij was dan het bordje aangaf (of lopen wij zo snel?). Vervolgens met de auto naar Kaap de Goede Hoop gereden. Gelukkig was het overal vrij rustig doordat het geen toeristenseizoen is. Daarna via 'Gifkommetjie' de Cape Peninsula uitgereden waarna we onze weg terug naar Kaapstad probeerden te vinden. Helaas bleek de Chapman's Peak drive gesloten te zijn waardoor we de Twelve Apostles wel op onze buik konden schrijven, dus een groot deel dezelfde weg terug als die we heen hadden genomen. Eind van de middag de auto geparkeerd en 's avonds onze benen wat rust gegeven. Onthaasten heet dat.